فهم‌گذار از قدرت‎آفريني دانش به قدرت‎آفريني اشتراك دانش (يك روش كيفي)

هدف: در دنياي امروز، حوزه معرفت‎شناسي هم دچار تغيير و تحولات اساسي شده است، به‎نحوي كه شاهد گذار از مرحلۀ قدرت‎آفريني دانش به مرحلۀ قدرت‎آفريني اشتراك دانش هستيم. بنابراين هدف پژوهش حاضر فهم گذار از قدرت‎آفريني دانش به قدرت‎آفريني اشتراك دانش از ديد دانشجويان تحصيلات تكميلي دانشگاه تبريز است. روش:  در پژوهش حاضر از رويكرد نظريۀ داده‎بنياد كه يك شيوۀ پژوهش كيفي است، بهره گرفته شده است و با تعداد بيست‎نفر از دانشجويان تحصيلات تكميلي دانشگاه تبريز  به روش نمونه‌گيري هدفمند مصاحبه صورت گرفت. مصاحبه  تا اشباع داده‌ها ادامه يافت. تحليل اطلاعات بلافاصله پس از مصاحبه‌ها بر اساس كدگذاري باز، محوري و گزينشي انجام شد. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد از نظر دانشجويان چهار مضمون اصلي زمينه‎ساز اشتراك دانش در دانشگاه‌ها و مراكز آموزش عالي  مي‎باشند.  مضامين فرعي دينداري (اعتقاد و باور ديني، زكات علم، نشر علم)  در سرمايه اجتماعي دانشگاهي (اعتماد بين فردي، تشكيل اجتماع علمي)، در ارتقاي كيفيت خدمات دانشگاهي (تأمين امكانات و منابع، زيرساخت‎هاي تكنولوژيكي)،  در عوامل انگيزشي (حمايت‎هاي كلان، حمايت‎هاي خرد) . هر كدام از مضامين اصلي داراي زيرمجموعه‎هاي فرعي هم بودند. مقولۀ محوري در اين پژوهش مفهوم سرمايۀ اجتماعيِ دانشگاهي است. نتيجه:  يافته‎هاي پژوهش حاضر نشان مي‎دهد بيشتر پاسخگويان، سرمايۀ اجتماعيِ دانشگاهي را زمينه‎ساز اصليِ اشتراك دانش مي‎دانند. با اين حال، تأثير متغيرهاي اقتصادي، فرهنگي و انگيزشي را هم در رابطه با اشتراك دانش بايد در نظر گرفت.