شناسايي و بررسي موانع ايجاد ارزش در صنعت قطعه‌سازي خودرو با رويكرد مدل‌سازي ساختاري تفسيري

حصول موفقيت در يك خوشه صنعتي تابع متغيرها و عوامل گوناگون است. شايد بتوان به صراحت گفت كه يكي از مفاهيم اصلي قابل كندوكاو در اين زمينه، بررسي مفهوم ارزش از جنبه هاي گوناگون ‌باشد. بر همين اساس، هدف اين مطالعه شناسايي موانع ايجاد ارزش در صنعت قطعه سازي خودروي استان آذربايجان‌شرقي و بررسي آنها با استفاده از مدلسازي ساختاري تفسيري(ISM)[i]مي باشد. جامعه آماري تحقيق، رؤساي 220 شركت قطعه ساز عضو انجمن قطعه سازان خودرو استان بوده كه با استفاده از رابطه كوكران از ميان آنها، 71 نفر به طور تصادفي به عنوان اعضاي نمونه آماري مشخص شده است. براي جمع آوري داده ها، از دو پرسش نامه استفاده شده كه اولي براي شناسايي موانع ايجاد ارزش و دومي براي شناسايي ارتباطات دروني آنها تنظيم شده است. براي شناسايي موانع ايجاد ارزش در صنعت قطعه‌سازي خودرو از آزمونt-test استفاده شد. از روش ISM نيز براي ساختاردهي موانع شناسايي شده بهره گيري به عمل آمد.نتايج حاصل از تحليلISM بيانگر آن است كه«نداشتن تجربه كافي»، «روابط ضعيف مابين كاركنان» و «تغييرات فناوري» جزء عوامل عمدتاً تاثيرگذار و «نبودن ايده هاي خلاق»،«كيفيت پايين توليد و عمليات»و «تفكر عادت گونه» نيز به‌عنوان اثرپذيرترين موانع ايجاد ارزش قطعات در صنعت قطعه سازي خودرو شناسايي شده‌اند. يافته ها مؤيد آن است كه با تأكيد بر تقويت ارتباطات كاري در سازمان، به كارگيري كارشناسان با تجربۀ كافي و تقويت تحقيق و توسعه در ارتباط با پايش فناوري هاي نوين صنعت قطعه‌سازي خودرو مي‌توان به صورت بهينه بر موانع ايجاد ارزش دراين صنعت غلبه نمود.