نانوكامپوزيت هاي پليمري ضدحريق بر پايه آمونيوم پلي فسفات: تهيه، خصوصيات و كاربردها

يك ماده ديرسوز عمدتاً متشكل از ديرسوز كننده هاي آلي و معدني است. اكثر سيستم هاي ديرسوز كننده مشكلاتي مانند مقاومت ضعيف نسبت به آب، سازگاري كمتر با زمينه پليمري، سمّي بودن، تخريب حرارتي ضعيف و نرم بودن دارند. اين عيب ها ويژگي هاي ديرسوزي كامپوزيت هاي پليمري را تحت تأثير قرار مي دهند. آمونيوم پلي فسفات يك نمك معدني پلي فسفريك اسيد و آمونياك است كه مي تواند به دو صورت زنجيري و يا شاخه اي وجود داشته باشد. آمونيوم پلي فسفات به عنوان ماده ديرسوز كننده، مزايايي مانند محتواي بالاي فسفر و نيتروژن، اثر همياري فسفر- نيتروژن، بازده ضد حريقي بالا، دماي تخريب بالا، حلاليت كمتر، قابليت پراكنده شدن خوب و پايداري شيميايي دارد. همچنين اين ماده مي تواند با رنگها و يا با مواد لاستيكي و پلاستيكي بدون تأثير گذاشتن روي ويژگي هاي فيزيكي اصلي شان، اختلاط بسيار خوبي داشته باشد. از آنجايي كه آمونيوم پلي فسفات عامل آب زداي بسيار قوي را توسط پلي فسفريك اسيد توليد مي كند، مي تواند نقش بسيار مهمي را در ديرسوزي ايفا نمايد. اين عامل آب زدايي باعث مي شود تا تشكيل پسماند كربن در سطح رزين پليمري پيشرفت كرده و بيشتر شود. پسماند كربني حاوي فسفر روي سطح را پوشش داده و مانع از نفوذ اكسيژن و گسترش گازهاي قابل اشتعال مي شود. در اين مقاله ي مروري، پس از معرفي ساختار و ويژگي هاي آمونيوم پلي فسفات، نمونه هايي از نانوكامپوزيت هاي پليمري ضدحريق مانند پلي پروپيلن ، پلي اتيلن وينيل استات ، پلي اورتان ، پلي لاكتايد ، نايلون 6 ، پلي آكريلونيتريل – بوتادي ان- استايرن و پلي وينيل الكل بر پايه آمونيوم پلي فسفات به همراه روشهاي تهيه و كاربردها مورد بررسي قرار گرفته است.

فاقد چكيده مي باشد