تحليل مدل شكل گيري نظام نوآوري فناورانه خودرو گازسوز در ايران

با توجه به اهميت سوخت هاي جايگزين بنزين و گازوئيل در رابطه با كاهش آلايندگي زيست محيطي و كاهش اتكا به سوخت هاي مايع، مقاله حاضر به دنبال بررسي و تحليل نحوه شكل گيري و رشد فناوري خودرو گازسوز در ايران به همراه بررسي نقاط شكست آن با استفاده از چارچوب كاركردي مفهوم نظام نوآوري فناورانه مي باشد. براي اين منظور به صورت توامان از دو مسير كيفي و كمي براي تحليل نظام نوآوري فناورانه خودرو گازسوز بهره گيري شده است. در بخش كيفي با استفاده از مصاحبه با خبرگان و فعالان حوزه خودرو گازسوز و بررسي و تحليل اسناد و فعاليت هاي انجام شده در اين حوزه با استفاده از تكنيك نگاشت تاريخي داده ها، مسير شكل گيري فناوري خودرو گازسوز در كشور ترسيم شده است. برايناساس وبا مرور ادبيات، كاركردها و شاخص هاي آن به صورت يك مدل مفهومي استخراج و به وسيله روش تحليل عاملي تاييدي مورد تاييد قرار گرفت. سپس با استفاده از مدل سازي معادلات ساختاري، مسير و نحوه تاثير گذاري كاركردها بر يكديگر مورد بررسي و تحليل قرار گرفت. نتايج اين تحقيق حاكي از آن است كه شواهدي از شكل گيري موتور محرك ايجاد سيستم هرچند به صورت ناقص در اين حوزه وجود دارد. همچنين شكست اصلي در نظام نوآوري فناورانه خودرو گازسوز، به صورت عدم عملكرد صحيح كاركرد مشروعيت بخشي مورد شناسايي قرار گرفت.