ارتباط هوش معنوي و ديسترس اخلاقي در دانشجويان اتاق عمل

The relationship between Spiritual Intelligence and Moral Distress in Operating Room Students

زمينه و هدف: هوش معنوي نوعي سازگاري و رفتار حل مسأله است كه فرد را جهت هماهنگي با پديده‌هاي پيرامون و دستيابي به يكپارچگي دروني و بيروني ياري مي‌كند. مطالعه حاضر با هدف تعيين ارتباط هوش معنوي و ديسترس اخلاقي در دانشجويان اتاق عمل صورت گرفته است. مواد و روش‌ها: اين مطالعه توصيفي ـ تحليلي بر روي 121 نفر از دانشجويان اتاق عمل، دانشگاه علوم پزشكي ايران در سال 1395 انجام شد. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه اطلاعات جمعيت‌شناختي، پرسشنامه هوش معنوي بديع و ديسترس اخلاقي محمدي جمع‌آوري شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تي تست مستقل، آناليز واريانس يك‌طرفه و ضريب همبستگي پيرسون با استفاده از نرم‌افزار SPSS 22 تجزيه و تحليل شد. ملاحظات اخلاقي: پس از كسب مجوز از كميته اخلاق با بيان اهداف پژوهش براي شركت‌كنندگان، رضايت آگاهانه از آن‌ها كسب و در خصوص محرمانه‌ ماندن اطلاعات و عدم قضاوت در مورد آن‌ها اطمينان خاطر داده شد. يافته‌ها: ميانگين سني شركت‌كنندگان 5±23/39 سال و 55/5 درصد آن‌ها زن بودند. ميانگين نمره هوش معنوي 18/64±148/72، ديسترس اخلاقي در بعد شدت 1/76±3/5 و تكرار 1/6±3/11 بود. ارتباط معكوس و معني‌داري بين ميانگين هوش معنوي و شدت (p=0/000 ، r=-0/356) و تكرار (p=0/008 ، r=-0/239) ديسترس اخلاقي وجود داشت. در ميان متغيرهاي جمعيت‌شناختي تنها جنسيت و ترم تحصيلي با هوش معنوي و سن و ترم تحصيلي با ديسترس اخلاقي داراي ارتباط آماري معني‌دار بودند. نتيجه‌گيري: با توجه به رابطه معكوس بين هوش معنوي و ديسترس اخلاقي، به نظر مي‌رسد كه ارتقاي هوش معنوي مي‌تواند در كاهش ديسترس اخلاقي مؤثر باشد.

Background and Aim: Spiritual intelligence is a type of adaptation and problem solving behavior that assists a person in order to environmental harmony and internal and external integrity. The aim of this study was to determine the relationship between spiritual intelligence and moral distress among operating room students. Materials and Methods: This descriptive study was conducted on a census sample of 121 operating room students in Iran university medical sciences in 2016. Data was collected using questionnaire for demographic data, Badie´s spiritual intelligence and Mohammadi´s moral distress questionnaire. Data was analyzed using independent t-test, one-way ANOVA and Pearson correlation coefficient using SPSS 22 software. Ethical Considerations: After obtaining permission from the Ethics Committee, they made informed consent to the participants by expressing the research objectives for the participants, and confident about the confidentiality of the information and the lack of judgment about them. Findings: The mean age of participants was 23.39±5 years old and 55.5% of them were female. The average spiritual intelligence score was (148.72±18.64) and the average of moral distress from total score was (3.5±1.76) in the intensity and (3.11±1.6) in the frequency. There was a significant relation between spiritual intelligence with intensity (r=-0.356, p=0.000) and frequency (r=-0.239, p=0.008) of moral distress. Among the demographic variables (age, gender, marital status, educational level, academic term, family income and current residence), only the gender and term of education with spiritual intelligence and the age and educational term with moral distress had a significant relationship. Conclusion: According to the inverse relation between spiritual intelligence and moral distress, it seems that promotion of spiritual intelligence is effective in the decrease moral distress.