بررسي ادبيات پورانه‌اي در دين و فرهنگ عامة هندو

Study of Purānic literature in Hindu’s popular culture and religion

اين نوشتار به معرفي بخشي از ادبيات ديني هندويي معروف به ادبيات پوران ه­اي مي­پردازد كه خود حجم قابل توجهي از متون ديني هندو را تشكيل مي­دهد. ادبيات پوران ه­اي در يك تقسيم­ بندي شامل دو بخش اصلي است كه هر كدام پورانه­ هاي مختلفي را در بر مي­گيرد: 1. مهاپورانه ­ها يا پورانه­ هاي بزرگ؛ 2. اوپه پورانه­ ها يا پورانه­ هاي كوچك. واژه «پورانه» به معني «كهن» و «باستان» است و ادعاي فرقه ­هاي هندويي بر اين است كه اين متون شأني هم سنگ وداهاي چهارگانه داشته و به مثابه وداي پنجم مطرح­ اند. اين متون كه عمدتاً حاصل ادبيات شفاهي و مربوط به طبقة شتريه­ ها (كشتريا=جنگاوران) بوده ­اند، انعكاسي از تاريخ، فرهنگ و دين عامه هندو بوده و براي شناخت آنها حائز اهميت ­اند و با توجه به شواهدي كه در آنها وجود دارد از سوي محققان جزو ادبيات كلاسيك دانسته شده ­اند. مهم­ترين بخش ادبيات پورانه­ اي مهاپورانه­ ها هستند كه به سه دسته شش تايي تقسيم شده و هر گروه متعلق به يكي از سه فرقه اصلي هندو است.

This article aims to introduce a part of Hindu literature that constitute a considerable volume of Hindu sacred texts. Purānic literature is a division which includes two principal parts, each of them embraces several Purānas: Purānic literature can be divided into two main branches which each contains different purānas: 1. Mahāpurāna or Great Purānas, 2. Upapurānas or Secondary Purānas. Purāna literally means “old” “ancient”, and Hindu sects refer to purāna as the "fifth Veda" and give them a position equal with the fourfold Vedas. These texts which were derived from the oral literature and belonged to Kṣatriya caste(warriors), reflected Hinduʼs history, popular culture and religion.Considering Puranic literature structure some scholars suggest that they should be considered as classic literature. Of the many texts designated “Puranas” the most important are the Mahāpurāṇas or the major Purānas. These are said to be eighteen in number, divided into three groups of six, and each group belongs to one of the three major sects of Hinduism.