اثر هشت هفته پياده‌روي تناوبي و تداومي بر سطوح سرمي دي‌پپتيديل پپتيداز-4 و شاخص مقاومت به انسولين دختران چاق 11-9 ساله

The effect of eight weeks interval and continuous walking on serum levels of dipeptidyl peptidase-4 and insulin resistance index in obese girls aged 9-11 years old

هدف: دي­پپتيديل پپتيداز-4 (DPP-4) به عنوان پل ارتباطي بين چاقي و مقاومت به انسولين مطرح شده است. هدف از اين پژوهش، بررسي تغييرات سطوح ­سرمي DPP-4 و شاخص­ مقاومت­ به ­انسولين (HOMA2-IR) پس از هشت­ هفته تمرينات پياده­ روي تناوبي و تداومي در دختران چاق11-9ساله بود. روش‌شناسي: 32 دختر چاق (با ميانگين­ سني 75/0±62/9 سال و صدك شاخص ­توده ­بدني40/1±38/97 درصد) به صورت داوطلبانه در پژوهش­ حاضر شركت­ كردند و در گروه­هاي تمرين­تناوبي (12نفر)، تمرين­ تداومي (11نفر) و كنترل (9نفر) قرارگرفتند. گروه ­هاي تمريني به مدت هشت ­هفته، 3 جلسه در هفته (30 دقيقه پياده ­روي به ترتيب در گروه تداومي و تناوبي با شدت HRmax %60-75 و HRmax %70-85) پرداختند. پياده ­روي تناوبي شامل 2 دقيقه پياده­ روي و 1 دقيقه استراحت­ فعال بود. پس از 10 ساعت ناشتايي، نمونه­ گيري خون در قبل از شروع تمرينات و 72 ساعت پس از آخرين ­جلسه ­تمريني انجام­گرفت. براي بررسي تغييرات درون­گروهي از آزمون­ آماري t همبسته و براي بررسي تغييرات بين­ گروهي، پس از محاسبه اختلاف بين پيش‌آزمون و پس‌آزمون از آناليز واريانس يك‌طرفه استفاده شد. يافته‌ها: هشت هفته تمرينات تداومي و تناوبي نسبت به گروه كنترل، تغيير معني داري در سطوح DPP-4، انسولين، گلوكز و HOMA2-IR ايجاد نكرد. نسبت به گروه كنترل، تمرين تناوبي موجب بهبودي ­وزن، شاخص­توده ­بدني و صدك­ شاخص­ توده ­بدني (به­ترتيب 004/0p=، 019/0p= و 022/0p=) شد در حالي كه فقط شاخص ­توده­ بدني در گروه تمرين تداومي تمايل به كاهش داشت (077/0p=). نتيجه‌گيري: به نظر مي­رسد كه بهبودي تركيب بدن ناشي از پروتكل تمريني مورد استفاده در اين پژوهش، براي ايجاد تغييرات معني دار HOMA2-IR و DPP-4 در دختران چاق نابالغ، كافي نبوده است.

Aim: Dipeptidyl-peptidase-4 (DPP-4) has been proposed as a bridge between obesity and insulin resistance (IR). The aim of this study was to investigate the changes in serum levels of DPP-4 and HOMA2-IR after eight weeks of interval and continuous-walking in 9-11 year-old obese girls. Method: thirty two-obese girls (age: 9.62±0.75 years and BMI-percentile: 97.38±1.40%) volunteered in this study and were assigned to interval (n=12), continuous (n=11) and control (n=9) groups. The training were performed for 8-weeks, 3-sessions per week (30-min walking in the continuous and interval groups with 60-75%HRmax and 70-85%HRmax, respectively). Interval-walking included 2-min of walking and 1-min of active rest. After 10-hours of fasting, blood sampling was performed before the beginning of training and 72-hours after the last session. The paired t-test was used to examine the within-group changes. Results: Eight weeks of continuous and interval training did not significantly change the levels of DPP-4, insulin, glucose, and HOMA2-IR compared to the control group. Compared to the control group, the interval training resulted in improvement of the body weight, BMI, and BMI percentile (p=0.004, p=0.019, p=0.022), while the BMI only tended to decrease in the continuous training group (p=0.077). Conclusion: It seems that the improvement of the body composition due to the protocol used in this study was not sufficient to make significant changes in the HOMA2-IR and DPP-4 in early-pubertal obese girls.