كليدواژه :
انسان‌شناسي روايت , ديالكتيك فضازمان , روايت و فضا , فلسفه بدن و معماري , معماري رواي
چكيده فارسي :
مسئلۀ مطروحه در فهم معاني و روايت‌هاي فضاي ساخته‌شده در موقعيت كنوني كه جايگاه انسان و جهان از موقعيت سوژه-ابژه به موقعيت شاهد-مشهود تغيير يافته، اين است كه ساز و كار انتقال معنا و روايت از طريق فضا چگونه تعريف مي‌شود و چه نسبتي بدن انسان برقرار مي‌كند. اگر بپذيريم كه ساختن هر اثر معماري از جهان‌بيني، ارزش‌ها، هنجارها، فرهنگ و ضمير ناخودآگاه خالق اثر نشئت مي‌گيرد، بايد پذيرفت كه آنچه بيان مي‌كند فراتر از آن چيزي است كه مي‌نمايد. در اين پژوهش بر اساس مباني فلسفي پساساختارگرايي در تحقيق، با رويكرد كيفي و به روش تحقيق «تحليل گفتمان» و به كمك «استدلال منطقي»، ضمن تعريف مفاهيم و تبارشناسي تاريخي سازوكار روايتگري، عوامل مؤثر بر فهم روايت‌هاي فضا، ازجمله «ديالكتيك فضا-زمان» و نسبت آن با «بدن» و حضور بدن‌مند مخاطب در محضر و درون بنا تشريح شده است. نتايج قضاياي تجربي (فضازمان و حضور)، تحليلي و متافيزيكي (معماري و روايت‌هاي فراتاريخي و فرافرهنگي) استدلال نشان مي‌دهد كه روايتگري مبتني بر نسبت ميان بدن انسان و بدن فضاي ساخته‌شده، تناسبات فيزيكي، كالبدي و آنچه در ادراكات بينايي انسان حس مي‌شود، موقعيتي را فراهم مي‌آورد كه سازندة فضا مي‌تواند به كمك ابزارهاي طراحانه روايت‌هاي خود را به‌طور مستقيم و يا كنايي و استعاري به ذهن مخاطبِ حضوريافته در فضا، فرازمان و فرامكان، به نحو بين‌الاذهاني ميان فرهنگ‌هاي مختلف بازگو كند و همواره سرشت انسان را مخاطب خود قرار دهد.
چكيده لاتين :
The problem in understanding the meanings and narratives of built spaces of the present situation, where the position of humanity and the world has changed from subject-object position to the witness-evident situation, is that how the mechanisms for transfer of meanings and narrations through space is defined and how it relates to the human body. If we accept that the construction of any architectural work comes from world-view, values, norms, culture, and the unconscious mind of the creator of it, it must be accepted that what it expressed is beyond what it represents. In this research, based on the philosophical basis of post-structuralism in research, with the qualitative approach and by using the "Discourse analysis" method of research and "rational reasoning", while defining the concepts and historical genealogy of the narrative mechanism, factors affecting the understanding of space narratives are described; including "dialectics of space-time" and its relation to the role of "body" and the embodiment presence of the human in any built space. The results of the empirical theorem (space-time and presence) and the analytic and metaphysical theorem (architecture and meta-historical and meta-cultural narratives) show that narratives based on the ratio between the human body and the body of built space, the built space, physical proportions, and what is perceived in human sight, provides a position that the architect, with the help of design tools, can directly or metaphorically, beyond time and space, translate his narratives into the means of space for the present audience in it.
