بررسي داستان پسرتعميدي اثر لف تالستوي از منظر آموزه­هاي عرفاني- اسلامي

تالستوي يكي از بزرگترين نويسندگان جهان است كه در آثار خود به موضوعات فلسفي-عرفاني نگاه ويژه اي دارد. اين نگاه به خوبي در داستان «پسرتعميدي» مشهود مي باشد و شايد براي خواننده شرقي به- ويژه ايراني، قرابت مفهومي آشكاري نيز داشته باشد.مقالۀ حاضر به بررسي اين اثر مي پردازد و سعي برآن دارد تا با نگاهي مفهومي به بررسي بسترهايي بپردازد كه شباهت ميان داستان فوق را با ادبيات و عرفان ايراني-اسلامي موجب گرديده است و تلاش بر آن بوده است تا ضمن پرده برداشتن از اين شباهت ها نشان داده شود كه داستان «پسرتعميدي» تداعي كنندۀ برخي از داستان هاي قرآني است و هم آنكه گناه و توبه كه در عرفان ايراني داراي جايگاه ويژه اي است در اين داستان نيز نقش مهمي دارد. موضوع اصلي داستان آن گونه كه نويسنده بزرگ اين اثر بيان مي كند برخاستن با نيكي در برابر بدي است كه هم در ادبيات فارسي و هم در دين اسلام به آن مكرراً تأكيد شده است.