تحليل عرفاني فقر و غنا از ديدگاه عرفاني خواجه عبدالله انصاري و مولانا

«فقر» يكي از مراحل سير و سلوك عرفاني و در لغت به معناي نياز و احتياج است و در اصطلاح صوفيه، نيازمندي به خدا و بي‎نيازي از غير اوست. «فقر و غنا» در ادبيات ايران و به خصوص در آثار عرفاني، سابقه‎اي كهن و جايگاهي والا دارد. فقر در لغت به معناي درويشي و نداري و «غنا» نقطۀ مقابل آن و به معني توانگري، بي‎نيازي و دولتمندي است. سالك در اين وادي به صفت عدم اصلي و فقر ذاتي خود برمي‎گردد و به آن اقرار مي‎كند. فقر از مسائل مهم عرفاني است و علاوه بر شاعران كه در ديوان‎هاي خود به آن اشاره كرده‎اند خود عرفا نيز در اين زمينه نظريه‎پردازي مي‎كنند. اين جستار كه با روش تحليلي و توصيفي انجام گرفته است بر آن است كه مقولة فقر را از ديد دو عارف (انصاري و مولانا) همراه با شواهد شعري تبيين و تفسير كند و آن را از ديد عرفان مورد بررسي قرار دهد.