نيايش و ستايش در مثنوي هاي عطّار (الهي نامه، اسرارنامه، منطق الطّير و مصيبت نامه)

نيايش و ستايش معبود يكي از روحاني ترين لحظه هاي زندگي هر مؤمن است. در همه‌ اديان آسماني متناسب با تلقّي و درك مؤمنان از دين، شيوه ها و شكل هايي براي راز و نياز با معبود فراهم شده است. شاعران هم به عنوان دارندگان روح هاي لطيف و حسّاس، در لابه لاي اشعار خود، مناجات هايي نغز و دلنشين گنجانده اند كه از لطيف ترين فرازهاي آثارشان است. مناجات هاي عطّار كه در لابه لاي مثنوي هايش (الهي نامه، اسرارنامه، منطق الطّير و مصيبت نامه) پراكنده است، گاه از زبان شاعر و گاه از زبان شخصيت هاي داستان هايش نقل شده اند. بي پروايي و جسارت و صميميّتي كه در اين مناجات هاي عارفانه وجود دارد، به آن ها عمق خاصّي بخشيده است. نگاه برخاسته از عمق جان عطّار كه انواع لايه هاي گفت و گوي صميمانه و خالصانه را با معبود شامل مي شود، رنگ آسماني به نيايش هايش مي دهد.بنا به اعتقاد عطّار، دعوت خداوند بزرگ براي دعا و نيايش، افتخاري بزرگ براي نوع بشر است و حتّي در اين راه، شور و شوقِ دعاكردن را نيز خودِ خداوند در آدميان ايجاد مي كند و براي انجام آن توفيق مي دهد. درون مايه‌ نيايش هاي عطّار، ستايش خداوند بزرگ، عجز و عشقِ او نسبت به خدا و بيان درخواست هاست. مهم ترين دعا و خواسته‌ وي، سلامت نفس و سعادت آخرت است. از مجموع نيايش هاي عطّار آشكار مي گردد كه او مؤمني است با اعتقاد راستين كه در سير و سلوك عارفانه، پاي از جاده‌ شريعت بيرون ننهاده و در تصوّف جانب اعتدال را اختيار كرده است