بررسي تطبيقي رويكردهاي انديشه اسلامي به قيامت و بازتاب آن در مثنوي مولوي و گلشن راز شبستري

نزديك بودن عرفان با دين اسلام و ارتباط گسترده آموزه هاي عرفاني با مسائل شرعي و اصول خاصّ اين دين و تأثيرپذيري شاعران، نويسندگان و به ويژه عرفا از مكاتب اسلامي و مباني اعتقادي آن در طول تاريخ شعر و ادب پارسي همواره منجر به پيدايش آثاري جامع در حوزه عرفان ايراني- اسلامي شده است. توانمندي خاصّ عرفا و بزرگان علم فلسفه و كلام سبب تلفيق اين دو حوزه (عرفان و آموزه‌هاي اسلامي) با يكديگر شده و بر شمول كلّي اين آثار نيز افزوده است. در اين ميان، مولانا و شبستري، صرف نظر از وجوه مشترك اعتقادي در ايدئولوژي و سبك شخصي خويش، با بهره گيري از مشرب عرفاني و اسلامي، توانسته اند در آثار برجاي مانده از خويش، سيمايي كامل از اصول اعتقادي خود را ارائه دهند كه اعتقاد به معاد جسماني و روحاني، از موضوعات مشترك در جهان‌بيني اين دو عارف است. اگرچه ميزان توجّه به مسائل اعتقادي و نگرش فكري در مثنوي معنوي (به دليل حجم بالاي مطالب) بيشتر و در گلشن راز (به دليل حجم محدود مطالب) بسيار كمتر از ساير موضوعات و مسائل متشابه است؛ امّا مي‌تواند پژوهش‌هاي تازه و بي نظيري را به خود اختصاص دهد كه نگارندگان در اين جستار، مسأله قيامت را در انديشه مولانا و شبستري با استناد به اصول و آموزه هاي اسلامي به طور تطبيقي بررسي مي كنند تا از اين رهگذر برخي از اعتقادات و شالوده هاي فكري اين قبيل شاعران عارف مشرب، بر مخاطبان آشكار شود.