درون‌مايه‌هاي عرفاني در اشعار هوشنگ ابتهاج

اميرهوشنگ ابتهاج (ه.ا.سايه) شاعري است داراي سبك ويژه و مختص به خويش. او با توجّه به ذوق سرشار و استعداد و نبوغ شاعرانه اش چيزي بيشتر و بالاتر از آن چه را مي طلبد كه در جامعه موجود است. از نظر فكري، شاعري انديشه گرا است كه تلفيقي از درون گرايي و برون گرايي را در انديشه اش مي پروراند و آن گاه كه از نابساماني هاي جامعه بيرون رنج مي برد به درون گرايي يا به عبارتي به شعرهاي دروني مي گرايد. ابتهاج در غزلياتش در عين هنجار گريزي و سنّت شكني، رگه‌هايي از عرفان را دخيل مي سازد. با همه اصالت و نجابت و سنّت ايراني بودن، اشعاروي رنگ و بوي تجدد، مرزشكني و تازگي به خود مي گيرد و مفاهيم، مضامين و پيام هايش حتي بادرون مايه‌هاي عرفاني رنگ ديگري دارد. اين مقاله به روش پژوهشي، توصيفي- تحليلي، به درون‌مايه‌هاي عرفاني اشعار سايه مي‌پردازد.