پژوهشي در ويژگي هاي زباني و ادبي موشّحات عرفاني ابن عربي

يكي از ارزشمندترين سرمايه‌هاي ادبي، ميراث مكتوب عرفا است. اغلب عرفا علاوه بر غور در معاني صوفيانه و اشتغال به سير و سلوك عملي، در علوم ديني و همچنين در عرصه‌ي ادبيات و شعر نيز دستي داشته اند. آثار عرفاني گاه زباني پالوده و گاه زباني پيچيده و دشوار دارند؛ از اين رو علاوه بر تحليل مضامين و شرح نكات عرفاني و لطايف معنوي مندرج در آن ها، بررسي اين آثار از لحاظ سبك شناسي و زيبايي شناسي بسيار مهم و حائز اهميت است. ابن عربي عارف و شاعر بزرگ سده‌ ششم هجري آثار بسياري از خود بر جاي گذاشته است. يكي از آثار برجسته‌ اين عارف بزرگ، موشّحاتي است كه شاعر انديشه هاي صوفيانه‌ خود را در آن گنجانده است. موشّحات از لحاظ زبان و ساختار پديده اي نو ظهور بود كه در پي عواملي همچون رواج محافل موسيقي وآشنايي ادباي عرب با قالب هاي شعري نو در پي آميزش آن ها با بوميان اندلس، پديدار گشت. از آن جا كه موشّحات ابن عربي داراي ويژگي هاي سبكي و ادبي متمايز از قصايد كلاسيك عربي است پژوهش حاضر به روش توصيفي تحليلي به بررسي سبك شناختي يكي از موشّحات او در دو لايه‌ زباني و ادبي پرداخته است