تحليلي از تأثير آيات و روايات در آثار عطار نيشابوري

شيخ فريدالدين عطار نيشابوري، يكي از شعرا و عارفان نام‌آور ايران در اواخر قرن ششم و اوايل قرن هفتم هجري قمري است. عطار از عارف شاعراني است كه شيفته قرآن و عرفان بود و به علوم ديني از قبيل تفسير، حديث و روايات احاطه كامل داشت. سراسر آثارش مملو از مضاميني مأخوذ از آيات و روايات است و ازين روي در سروده‌هاي او كه يكسره عرفاني و ايماني است، بازتاب و تجلي كلام خدا و روايات به فراواني قابل مشاهده است. وي در خلق آثار خود به شيوه‌اي بر خلاف گذشتگان خود دست يازيده است. انتخاب زبان ساده و مردمي، بكارگيري داستان و تمثيل، بيان از زبان مردم عادي، بيان از زبان حيوانات و تحريك عواطف و احساسات مردم از روش‌هاي وي بوده است. وي در اشعار خود گاه مستقيما آيات را به كار برده، گاهي قسمتي از آن، گاه با تغييرات جزيي و بالاخره از معاني و مفاهيم آن بهره‌گيري كرده است. در اين مقاله با تأمل در آثار منظوم وي شامل اسرارنامه، منطق الطير، مصيبت‌نامه، الهي‌نامه، مختارنامه و ديوان قصايد و غزليات، سعي شده است تاثيرپذيري مستقيم يا غيرمستقيم اين آثار عنوان گردد.