دعا از ديدگاه ابن عربي و مولانا

دعا از بديهي‌ترين مسائل در حوزه‌ دين‌پژوهي است كه در عرفان اسلامي ‌بر ضرورت آن به كرات تأكيد شده است. ظهور عرفان در عرصه‌ بندگي،‌ نقطه‌ عطفي در رابطه‌ انسان با خدا گشود و معبودي خواستني را به تصوير كشيد كه لحظه‌اي غفلت از ياد اوخسران ابدي براي رهروان به دنبال دارد. انعكاس احوال و اطوار عاشقانه در آيينه‌ دعا و زمزمه هاي ناب عرفاني بس شنيدي وحكايتي نغز و نامكرر است. در آثار عرفاي اسلام دعا و نيايش به عنوان پل ارتباطي ناسوت وملكوت از اعتباري ويژه برخوردار است. بخش قابل توجهي از آثار عرفاني بر جاي مانده، درخصوص دعاست. لذا در اين پژوهش نگارندگان بر آن شدند به بررسي افكار و عقايد ابن عربي بپردازند. او بنيانگذار عرفان نظري است و با درايت و ذكاوت و عرفاني برگرفته از معارف ناب اسلامي ‌استدلال‌هاي دل انگيزي در باب دعا و اجابت آن آورده است. همچنين با بررسي آرا و افكار مولانا مي توان اذعان داشت كه وي نيز مسأله‌ دعا واجابت را با كلام نافذ و تأثيرگذار خود در ضمن حكاياتي جالب بيان نموده است. نكته‌ي در خور توجه اين است كه رد پاي اغلب افكار و عقايد ابن عربي در انديشه هاي مولانا به وضوح قابل مشاهده است.