بررسي علت استغفار حضرت داوود(ع) در آيه «وَ ظَنَّ داوود أَنَّمَا فَتَنَّاهُ فَاسْتَغْفَرَ رَبَّهُ...»

در رهنمودهاي اهل‌بيت(ع)، بر اساس تعاليم قرآن، انبياء(ع) از ارتكاب گناه معصوم مي­باشند، اما برخي از آيات قرآن كريم در ظاهر خلاف اين باور را نشان مي­دهند. از جمله اين آيات، آيه 24 سوره مباركه «ص» است كه استغفار حضرت داوود(ع) از سخني كه در مقام قاضي درباره اختلاف ميان دو متخاصم بيان فرمود را حكايت كرده است. مفسران در مورد علت اين استغفار، آراء متفاوتي دارند اما هيچ يك از اين آراء بدون اشكال نيست. مقاله حاضر پس از بررسي و نقد آراء موجود، به استناد قرائني از آيات و روايات، علت استغفار داوود(ع) را قضاوت به شيوه فصل الخطابي مي­داند. بر اساس اين قرائن، استفاده از شيوه فصل الخطابي در قضاوت، مشكلاتي را براي آن حضرت در جامعه به وجود آورده بود و آن حضرت براي جلوگيري از اين مشكلات، از خدا خواست تا در قضاوت­هاي آينده، از اين شيوه استفاده نكند و تنها به روش معمول ميان مردم قضاوت كند و اين درخواست پذيرفته شد. اما در ماجرايي ديگر، آن حضرت مجدد از همان شيوه قضاوت پيشين استفاده نموده و علت استغفار نيز به اين ماجراي دوم بازگشت دارد. اين پژوهش به دنبال آن است كه چگونگي اين ماجرا و علت استغفار را بررسي نمايد. رويكرد اين پژوهش، قرآن محوري است كه بر اين مبنا، محكمات ديني (محكمات عقل، قرآن، سنت، تجربه، ادبيات، سيره عقلاء و متشرعه و...) برمحور قرآن كريم داور انديشه­ها و عملكردهاي ديني شده است.