پديد آورندگان :
قرداشي، معصومه دانشگاه فردوسي مشهد , آباد، مرضيه دانشگاه فردوسي مشهد - گروه زبان و ادبيات عربي , عبدالهي، حسن دانشگاه فردوسي مشهد - گروه زبان و ادبيات عربي , نوروزي، علي دانشگاه فردوسي مشهد - گروه زبان و ادبيات عربي
كليدواژه :
نعت , اغراض , نامه ها , نهج البلاغه
چكيده فارسي :
نعت مفرد يكي از انواع نعت است كه در چهار مورد اعراب، معرفه و نكره بودن، جنس و عدد، تابع منعوت خود است. اين نوع از نعت، كاربرد فراواني در نامه‌هاي نهج‌البلاغه دارد و در اغراض مختلفي ازجمله تخصيص، توضيح، مدح و ستايش، ذم و نكوهش، تأكيد و ابهام به‌كار ميرود. هدف پژوهش پيش‌رو بررسي نعت مفرد و شناخت اغراض و دلالتهاي آن در نامه‌هاي اميرمؤمنان علي(ع)، در نهج‌البلاغه است. از اين‌رو پژوهش حاضر كوشيده است اين اغراض و دلالت‌ها را با روشي توصيفي- تحليلي در نامه‌هاي نهج‌البلاغه مورد بررسي و تحليل قرار دهد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه دلالت «تخصيص»؛ محدود كردن دايره اشتراكات در نكره‌ها و دلالت «توضيح»؛ رفع احتمالات در معرفه ها، بسامد بالايي در نامه‌هاي نهج‌البلاغه دارد. همچنين غرض مدح و ستايش در مورد خداي متعال و پس از ذات حق به‌ترتيب در مورد حضرت رسول و اهل‌بيت و صالحين آمده است. چنان‌كه صفات ذم و نكوهش در مورد شيطان و هواي نفس و معاويه وارد شده است. اغراض تأكيد و ابهام با كاركرد كمتري در كلام امام عليه‌السلام ديده مي شود.
چكيده لاتين :
Single epithet is a type of epithets which follows its own description in case of the expression, ‘known’ and ‘unknown’, gender, and number. It is used for different ‘purposes’ including ‘allocation’, ‘clarification’, praise, admiration, blame and criticism, emphasis, ambiguity, ‘detail’, ‘extension’, and pity. This research investigates the single epithet along with its purposes and justifications in the letters of Amir al-Mu’minin Ali (pbuh) in the Nahj al-Balagha, using the descriptive analysis method. The findings of the research show that the two justifications of ‘allocation’ (i.e. the restriction of shared circle of the ‘unknown’) and ‘clarification’ (i.e. the removal of the ‘known’ possibilities) have high frequency in the letters of the Nahj al-Balagha. Also the ‘purpose’ of praise and admiration is first addressed to God Almighty. After the essence of Almighty, it is addressed to the Holy Prophet, the Family of Prophet, and the Righteous, respectively. Moreover, the adjectives of blame and criticism are addressed to Satan and ‘Passion’ and the ‘purposes’ of emphasis and ambiguity are seen in the Imam’s speech with less function.
