بررسي مقايسه ‏اي هيستومورفومتري بافت روده باريك با سه روش كلارك-بسته، فرمالين-باز و فرمالين-بسته در جوجه‏هاي گوشتي

پايدار نمودن بافت يك مرحله بسيار حياتي در آماده‏سازي بافت جهت مطالعات بافت شناسي به‏شمار مي‏رود و هرگونه اشتباه در اين مرحله غيرقابل جبران خواهد بود. هدف از اين مطالعه مقايسه تاثير سه روش تهيه مقاطع بافتي كلارك-بسته، فرمالين-باز و فرمالين-بسته بر هيستومورفومتري مخاط روده باريك در جوجه هاي گوشتي بود. در اين بررسي 30 قطعه جوجه گوشتي سويه راس 308 نر در سن 10 روزگي مورد استفاده قرار گرفت. نمونه‏هاي روده باريك بعد از شستشو، بلافاصله با محلول سالين فرمالين 10 درصد به‌شكل بسته و يا بازشده و محلول كلارك به‌صورت دو‌طرف بسته پايدار شدند. پس از پايداري طبق روش استاندارد بافت‌شناسي، مقاطع ميكروسكوپي به ضخامت 5 ميكرومتر تهيه و با ائوزين-هماتوكسيلين و آلسين‌بلو رنگ‌آميزي شدند. در هر مقطع ارتفاع پرز، ضخامت پرز، عمق كريپت و تعداد سلول‏هاي جامي‏ با خط‌كش چشمي اندازه‌گيري و شاخص سطح پرز نيز محاسبه گرديد. داده‏ها‌ در قالب طرح كاملاً تصادفي با آزمون دانكن مورد مقايسه قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه روش تهيه و پايداري نمونه‌هاي روده باريك بر شاخص‏هاي كمي بافت‏شناسي تاثير معني‏داري داشت (0.01 p). روش فرمالين-بسته بلند‏ترين ارتفاع پرز و بيشترين عمق كريپت و روش كلارك-بسته، كمترين مقادير را نشان دادند (0.01 p). همچنين روش كلارك-بسته و روش‏هاي فرمالين-بسته و باز به ترتيب بيشترين ضخامت پرز را در هر سه قسمت روده كوچك نشان دادند (0.01 p) و بيشترين مقدار براي سطح پرز نيز در روش فرمالين-بسته مشاهده شد (0.01 p). با توجه به سادگي روش كار، قيمت مناسب، حفظ بهتر مخاط روده و عدم ايجاد تغييرات شديد در بافت، روش فرمالين-بسته به‏عنوان روش برگزيده معرفي مي‏شود.