بيش‌اعتمادي مديران و نگهداشت وجه نقد با تأكيد برنقش تعديل‌كننده كيفيت حسابرسي

هدف: با توجه به نقش محوري وجه نقد در تداوم فعاليت، انعطاف‌پذيري مالي و استفاده از فرصت‌هاي سرمايه‌گذاري، مديران براي نگهداشت وجه نقد انگيزه كافي دارند. وجود خصيصه بيش‎اعتمادي در  مديران موجب تخمين بيش از حد دانش و توانايي آنها در ايجاد بازده و جريان‌هاي نقدي آتي مي‎شود. اين روند مي‌تواند بر تصميم‌گيري آنها در خصوص سرمايه‌گذاري در پروژه‌ها و ميزان نگهداشت وجه نقد تأثيرگذار باشد. از سوي ديگر، حسابرسي با كيفيت، سازوكار مؤثري براي كنترل تصميم‎ مديران و مسائل نمايندگي مرتبط با طرح‌هاي سرمايه‌گذاري محسوب مي‌شود. از اين رو، رسالت اصلي اين پژوهش، واكاوي تأثير كيفيت حسابرسي بر رابطه بين بيش‌اعتمادي مديران و نگهداشت وجه نقد است. روش: فرضيه‌هاي پژوهش با استفاده از جامعه‎اي متشكل از 170 شركت پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طي سال‌هاي 1390 تا 1394 و با بهره‌گيري از معادلات رگرسيوني چندگانه مبتني بر داده‎هاي تلفيقي، آزمون شده‎اند. يافته‎ها: يافته‌هاي به‎دست آمده حاكي از آن است كه بين بيش‌اعتمادي مديران و نگهداشت وجه نقد رابطه منفي وجود دارد. همچنين حسابرسي با كيفيت، شدت رابطه منفي بين بيش‌اعتمادي مديران و نگهداشت وجه نقد را كاهش نمي‎دهد. نتيجه‎گيري: براساس نتايج به‎دست آمده، مديران بيش‌اطمينان به‎‎دليل اعتماد بيش از حد به خود و ناديده‎گرفتن تقاضا براي وجه نقد، تمايل كمتري به نگهداشت وجه نقد دارند. به علاوه بر خلاف مباني نظري پژوهش، كيفيت حسابرسي بر رابطه بين بيش‌اعتمادي و نگهداشت وجه نقد اثر ندارد و اين مي‌تواند به‎دليل نامناسب بودن سنجه‎هاي اندازه‎گيري كيفيت حسابرسي در ايران و مؤثر نبودن كيفيت حسابرسي در جلوگيري از رفتار بيش‎اعتمادي مديران باشد.