تحليلي از تجربه به كارگيري «يادگيري مشاركتي» در آموزش عالي

پژوهش حاضر به بررسي و تحليل تجربه اي از به‌كارگيري يادگيري مشاركتي در آموزش عالي ايران پرداخته است. به اين منظور، مطالعه اي طولي به روش اقدام پژوهي در دو نيمسال تحصيلي در يكي از دانشگاه‌هاي كشور و در رشته علوم تربيتي صورت گرفته است. مشاركت كنندگان پژوهش را دانشجويان دوره كارشناسي رشته علوم تربيتي تشكيل داده اند. داده هاي اين پژوهش، از طريق پرسشنامه بسته و باز پاسخ، مصاحبه فردي و گروهي، مشاهده مشاركتي از كلاس درس و يادداشت هاي خود شرح‌حال‌نويسي استاد جمع آوري شده است. داده‌هاي كمّي با روش آمار توصيفي و داده هاي كيفي از طريق كدگذاري و مقوله بندي تحليل شده اند. تلفيق تحليل كمّي و كيفي نشانگر وجود دو نوع مقوله «فرايند» و «برآيند» در تبيين تجربه مذكور بود. مقوله فرايند، خود شامل زيرمقوله هاي «گروه بندي»، «روش كار»، «تكاليف»، «روابط و تعاملات»، «احساس مسئوليت» و «جدي گرفتن فرايند يادگيري مشاركتي» بود. مقوله ي برآيند نيز خود شامل زيرمقوله‌هاي «مهارت ها» و «نگرش» بود. درنهايت، پيشنهاد‌هايي نيز براي بهبود عمل از تحليل داده ها استخراج شد كه بر اساس آن ها مدل بهبود يافته اي براي عمل در آينده حاصل شد كه خود، مقدمه اجراي پژوهش ديگري را فراهم مي‌كند.