رابطه بين يادگيري خود راهبر، خودكارآمدي و سواد اطلاعاتي با رفتار تسهيم‌دانش

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه بين يادگيري خودراهبر، خودكارآمدي و سواد اطلاعاتي با رفتار تسهيم‌‌دانش در بين دانش‌آموزان پسر مقطع متوسطه ناحيه دو شهر اصفهان در سال تحصيلي 94-93 به روش توصيفي از نوع همبستگي انجام شد. جامعه آماري تعداد 4995  پسران مقطع متوسطه ناحيه دو بود كه از اين ميان با استفاده از فرمول كوكران و به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي تعداد 356 نفر انتخاب شدند. ابزار گردآوري اطلاعات 4 پرسشنامه يادگيري خودراهبر Fisher,2001)) با 40 گويه، پرسشنامه خودكارآمدي (Shererr Maddux,1982) با 17 گويه، پرسشنامه سواد اطلاعاتي با 18 گويه و پرسشنامه تسهيم‌دانش با 15 گويه بود كه روايي صوري، محتوايي و سازه آن تأييد و پايايي آن‌ها نيز با استفاده از ضريب آلفاي كرونباخ به دست آمد. داده‌هاي حاصل از پژوهش با استفاده از آمار توصيفي ‌و استنباطي شامل ضريب همبستگي، رگرسيون گام‌به‌گام و تحليل واريانس مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. نتايج آزمون فرضيه‌هاي اصلي نشان داد كه بين يادگيري خودراهبر با رفتار تسهيم‌دانش، خودكارآمدي با رفتار تسهيم‌دانش و بين سواد اطلاعاتي با رفتار تسهيم‌دانش رابطه معناداري وجود داشت. همچنين نتايج نشان داد كه بين بعد رغبت براي يادگيري، بعد خودمديريتي و بعد خودكنترلي با رفتار تسهيم‌دانش رابطه معنادار وجود داشت. همچنين بين بعد ميل به آغازگري رفتار از خودكارآمدي، بعد ميل به گسترش تلاش براي كارآمد كردن تكليف از خودكارآمدي، بعد مقاوم در رويارويي با موانع از خودكارآمدي با رفتار تسهيم‌دانش رابطه معنادار وجود داشت. نتايج رگرسيون گام‌به‌گام نشان داد ابعاد رغبت و خودمديريتي از يادگيري خودراهبر توان پيش‌بيني ‌رفتار تسهيم‌دانش را داشته است. همچنين بعد ميل به گسترش تلاش براي كارآمد كردن تكليف توان پيش‌بيني رفتار تسهيم‌دانش را داشته است.