كيفيت معاد جسماني در ديدگاه علامه محمدحسين غروي اصفهاني

ترسيم كيفيت معاد جسماني، از معضلات باورهاي ديني است كه از ديرباز مورد بررسي دين‌باوران بوده و انديشمندان اين حوزه را به دو قطب‌ متقابل كشانده است. برخي معاد جسماني را  به كلي انكار كرده و در مقابل برخي به انحصار معاد در معاد بدني روي آورده‌اند. اصول حاكم بر معرفت نفس در هر ديدگاه، زاويه افتراق را با ديدگاه ديگر استوار ساخته و سبب تنوع آرا گشته ‌است. در نظام حكمت صدرايي، اصولي پي‌ريزي شده تا با هماهنگي متون ديني، بيان كيفيت توجيه‌پذير شود. حكيم مؤسس، آقاعلي مدرس با احساس درانداختن طرحي نو، با رويكرد «بدن پويا به‏‌سوي نفس»، به نظريه خاصي درباره معاد بدن پرداخت. طرح وي مورد استقبال صاحب‌نظران قرار نگرفت، ولي از سوي برخي پذيرفته و تأييد شد. از آن جمله علامه محمدحسين غروي اصفهاني است كه به‏ تبع استاد و با توجه به درون‌مايه‌هاي حكمت متعاليه، در وجيزه‌اي به احياي نظر استاد خود پرداخت. اين وجيزه از آن نظر اهميت دارد كه مي‏‌كوشد با مرتب‌سازي نوين از اصول حكمت صدرايي، نظريه آقاعلي حكيم را با ابهام كمتر و تلخيص بيشتر توجيه‌پذير كند. نظر وي در بخش مباني با زمينه صدرايي و در بخش رهيافت‌ها با پيشينه رهيافت‌هاي استادش آقاعلي مدرس نمود دارد. آميزه‌اي از مباني متعالي و پايبندي به مواضع كلامي، رهاوردي نو براي پردازش كيفيت معاد جسماني در منظر علامه اصفهاني است.