ارزيابي ساختار سيماي سرزمين، به‌منظور توسعه و يكپارچه‌سازي مناطق تحت ‌حفاظت

يكپارچگي و ارتباط زيستگاه‌ها در مناطق حفاظت‌شده براي دوام جمعيت‌هاي گياهي و جانوري مهم است، مخصوصاً زماني‌كه زيستگاه‌هاي مختلف مكمل يكديگر باشند. بررسي يكپارچگي مناطق حفاظت‌شده مي‌تواند براي ارتباط‌دادن لكه‌هاي محدود‌شده و كمك براي مقابله با تأثيرات از‌هم‌‌گسيختگي مفيد واقع شود. هدف از اين تحقيق كمي‌كردن از‌هم‌گسيختگي بخش‌هاي مختلف منطقۀ حفاظت‌شدۀ جاجرود است. براي رسيدن به اين هدف، با استفاده از تكنيك‌هاي سنجش از دور و سامانۀ اطلاعات جغرافيايي، كاربري‌هاي منطقه استخراج شد و با استفاده از سنجه‌هاي سيماي سرزمين در سطح كلاس، از‌هم‌گسيختگي بخش‌هاي منطقه بررسي گرديد. نتايج اين تحقيق نشان داد كه به‌طور كلي قسمت‌هاي شمالي سيماي سرزمين منطقه كه شامل پارك‌هاي ملي خجير و سرخه‌حصار نيز هست، لكه‌هاي بزرگ‌تر و پيوستگي بيشتر دارد؛ در حالي‌ كه جنوب منطقه به سمت ساختار ريزدانه‌اي مي‌رود. همچنين نتايج اين تحقيق بر قابليت و كاربرد سنجه‌هاي سيماي سرزمين در ارزيابي مديريت مناطق حفاظت‌شده و شناسايي لكه‌هاي حفاظتي به‌منظور اولويت‌دادن به حفاظت از لكه‌هاي سيماي سرزمين تأكيد مي‌كند.