راهكارهاي توسعه دانشگاه كارآفرين در حوزه علوم‌انساني و اجتماعي براساس يك مطالعه چند موردي

يكي از مسائلي كه مجموعه علوم‌انساني و اجتماعي ايران با آن روبروست، نحوه به‌كارگيري و تجاري‌سازي دانش در اين حوزه و ايجاد كسب و كار است. ماحصل اين موضوع، تهي‌شدن حوزه‌هاي كسب و كار از مزايا و ظرفيت‌هاي رشته‌هاي علوم انساني و اجتماعي، اتلاف سرمايه‌هاي كشور، بيكاري تعداد زيادي از دانش‌آموختگان و عوارض ناشي از آن (نظير مهاجرت و اشتغال در كسب و كارهاي غيرمرتبط) است. از اين‌رو در اين مقاله تلاش شده با بررسي ادبيات موجود در زمينه كارآفريني دانشگاهي، زيست‌بوم حامي كارآفريني و مطالعه دو دانشگاه داخلي و خارجي، راهكارهايي در جهت توسعه كارآفريني دانشگاهي در حوزه علوم انساني و اجتماعي ارايه گردد. نتايج نشان مي‌دهد كه در دانشگاه‌هاي جامع، ابتدا دانشكده‌هاي فني و مهندسي و سپس دانشكده‌هاي علوم اجتماعي، اقتصاد و مديريت اقدام به كارآفريني مي‌كنند اما ساير دانشكده‌ها در قبال كارآفريني مقاومت مي‌كنند. بنابراين در يك دانشگاه علوم انساني، تحريك تمام دانشكده‌ها به شيوه‌هاي نوآورانه براي كارآفريني در كنار انجام وظايف علمي و پژوهشي بايد به دقت صورت گيرد و ابتدا دانشكده‌هايي كه محصولات و خدمات آنها به بازار نزديك‌تر است وارد گود كارآفريني شوند. در ضمن يك ساختار جهان شمول براي ايجاد زيست‌بوم كارآفريني دانشگاهي وجود ندارد. بنابراين مسئولان دانشگاه‌هاي فعال در حوزه علوم انساني بايد فضايي را ايجاد كنند كه در آن ضمن حفظ ارزش‌هاي سنتي آموزش و پژوهش، ظرفيت تجاري‌سازي ايجاد فرهنگ كارآفرينانه در دانشگاه در مركز توجه دانشجويان و كاركنان قرار گيرد.