درآمدي بر رابطه وحي و مكاشفه با تاكيد بر قرآن و روايات

An Introduction to the Relationship between the Divine Revelation and Illumination with a Focus on the Qur'an and Islamic Narrations

از مباحثي كه لازم است ارتباط آن با وحي مورد بررسي قرار گيرد، بحث مكاشفه عرفاني است .در اين نوشتار سعي شده با استفاده از كُتُب لغت و آيات قرآن و كلمات عرفا به سنجش اين ارتباط توجه شود و از آنجا كه شناخت چيزي با تفكر در آثار آن است، كشف عرفاني در مرتبه وحي نمي ايستد كه شناختي عميق تر و همه جانبه است و از اين جهت هيچ عارف راستيني ادعاي وحي و نبوت نداشته است و ابن عربي نبوت تشريعي را متاعي ويژه مي داند كه دست عارفان از آن كوتاه است. در ادامه، تفاوت هاي معرفت عرفان با علوم وحياني مورد توجه قرار مي گيرد و آنگاه آياتي كه دلالت بر الهي بودن وحي قرآني دارد با عناويني همچون قرآن و نقش قابلي پيامبر، تعبير «قُل»، نقش جبرئيل در رساندن وحي و امور ديگر هرچه بيشتر اين تفاوت آشكارتر مي گردد.

Mystic illumination is a topic area whose relationship with the Divine Revelation needs to be discussed. This paper aims to study this relationship by, first, referring to dictionaries and lexicons, the Qur'an verses and sayings of mystics. It finds out by way of comparing effects of the two matters that mystic illumination stands on a far lower level than Revelation, which is a comprehensive and much deeper kind of understanding. That is why no true mystic has ever claimed having Divine Revelations from God, which is, in the words of Ibn Arabi, a property far out of mystics’ hands. This paper then looks at the differences between knowledge gained through mysticism and through the Divine Revelation. Finally, it explores the Qur'an verses which indicate Divinity of the Revelation of the Qur'an under a number of topics including the receptive role of the Prophet in the Revelation, use of ‘qul’ [‘say!’] in the Qur'an, and the role of Jibrā’īl [Angel Gabriel] in the Devine Revelation, among others.