الگوي نظام سازي ايران پس از انقلاب اسلامي؛ ارزيابي مردم سالاري ديني ايران

Model of System Making in Post-Revolutionary Iran; an Evaluation of Religious Democracy in Iran

نظام ها، متشكل از نهادها، و نهادها متشكل از ساختارها هستند، ازاين رو تبيين يك الگوي نظام سازي نيازمند بررسي نهادها و ساختارهاي موجود در آن است. هر تعريفي از مردم سالاري دربرگيرنده دو مبناي «مشاركت» و «رقابت» مي باشد. «نهاد قانون اساسي» اصول متعددي را به منظور تضمين مردم سالاري و حاكميت مردم اختصاص داده است. «مشاركت سياسي» با استناد به «متدولوژي مورد اجماعِ ارزيابي دموكراسي» در اين الگو محقق شده است، اما در سوي ديگر ضعف هاي «مقومات رقابت سياسي» و «كثرت سالاري چارچوب مند»، چالشي است كه اين پژوهش متوجه اين الگو مي بيند.

Systems are comprised of institutions and institutions are comprised of structures. To explain a model for system making, one is first required to study institutions and their underlying structures. Any definition for democracy includes two basic concepts i.e. "participation" and "competition". "The constitution" as an institution, has reserved numerous principles to secure democracy and people's ruling. "Political participation" with reference to "agreed upon methodology for the evaluation of democracy" has been implemented in this article. However, this article believes that "elements promoting political competition" and "structured panocracy" are challenges faced by this model.