نظارت حقوقي بر نهادهاي فرهنگي جمهوري اسلامي ايران

Legal supervision of the cultural institutions of the Islamic Republic of Iran

اگر فرهنگ را بن مايه ي هويت معنوي ملت ها بدانيم در مقابل تمدن كه شاكله ي هويت مادي ملت ها است بايد اذعان نمود كه ايرانيان از ديرباز داراي برتري ها و تمايزات فرهنگي مانند آداب و رسوم، گويش، ادبيات، هنر، پوشش و ... بوده اند و حفظ و گسترش اين فرهنگ از دغدغه هاي هميشگي ايرانيان بوده است و انقلاب اسلامي ايران نيز مي توان پاسخي به حساسيت تاريخي دانست. لذا در جمهوري اسلامي ايران نهادهاي گسترده و پراكنده اي به انجام امور فرهنگي مي پردازند كه در نتيجه باعث شكل گيري حجم وسيعي از فعاليت هاي فرهنگي غير هماهنگ مي-باشيم. اين گسستگي فعاليت هاي فرهنگي لزوم نظارت يكپارچه بر اين نهادها را مسجل نموده است. نهادهاي ناظر بر فعاليت هاي فرهنگ يعني مجلس شوراي اسلامي و شوراي عالي انقلاب فرهنگي به دلايل ضعف هاي حقوقي و ساختاري نتوانسته اند تا به يك نظام نظارتي فرهنگي يكپارچه دست يابند. كه مهم ترين دلايل اين ناكامي نبود نهادي با ثبات، فراجناحي، تخصصي، مستقل در امر نظارت فرهنگي و عدم تفكيك سياست گذاري ، قانون گذاري، اجرا و نظارت در امر فرهنگ مي باشد. لذا در اين مقاله سعي شده با تعريف دقيق از يك دستگاه نظارتي فرهنگي كارآمد به تحليل نهادهاي نظارتي موجود در امر فرهنگ در كشور پرداخته و با شناخت نقاط ضعف فعلي به ارائه راهكارهايي جهت دستيابي به نظام مطلوب نظارت فرهنگي در كشور بپردازيم.

If culture as sources of spiritual identity of nations that understand the schema identity of the material civilization of nations have long acknowledged that Iran has preferences and cultural differences, such as customs, dialects, literature, art, and maintain and expand their coverage and ... The culture of constant concern is Iran and the Islamic Revolution can be seen as a response to historical sensitivity. Therefore, the Islamic Republic cultural institutions to engage a broad and dispersed as a result of the formation of a large number of cultural activities are not coordinated. This fragmentation of cultural activities has confirmed the need for integrated monitoring of these institutions. Supervisory bodies on the cultural activities of the Parliament and the Supreme Council of the Cultural Revolution because of structural weaknesses of the legal and regulatory regime failed to achieve cultural integration. The most important reason was the failure of an institution with a stable, non-partisan, professional, cultural and independent monitoring of the separation of policy-making, Qanvn‌Gzary, implementation and monitoring in the field of culture. In this paper, the definition of an efficient regulatory culture in the culture of regulatory bodies in the country and to provide solutions to current weaknesses in order to achieve optimum system monitoring culture in the country pay.