خودآشكارگي الهي و راهبرد اخلاقي موزر در توجيه باور به خدا

فاقد عنوان و چكيده لاتين

مقاله حاضر ديدگاه موزر را درباره توجيه خداباوري به تصوير مي كشد. وي با انكار كارامدي عقل نظري محض در ارائه قرينه اي بر وجود خداوند، ضمن تأكيد بر مرجعيت خداوند در توجيه و با رويكردي اخلاقي، نوعي معرفت ارادي را پيشنهاد مي كند. او راهبرد مطلوب به معرفت راستين خداوند را قرينه اي بي واسطه و هدفمند مي داند كه نحوۀ دستيابي به آن بايد متناسب و در راستاي صفات الهي و اهداف برآمده از آنها باشد. خداوند به منظور رستگاري انسان، پيش و بيش از دخالت افكار و عواطف، خواستار تحول اخلاقي و ارادي او از خودخواهي به عشق كامل و ناخودخواهانه است. موزر بر اين اساس قرينه گرايي فيض محوري را مطرح مي كند كه در آن انسان مي تواند در ضمير خود دعوت خدا به دوستي با عشق كامل را بپذيرد، و در نتيجه موهبتي خدادادي و تحول بخش را در مركز ارادي و انگيزشي خود تجربه كند. تجربۀ مذكور خودآشكارگي خداوند و قرينه اي بي واسطه و غيراستدلالي است، كه در پي آن فرد با دريافت صفات اخلاقي و » قرينۀ تجسم بخشي خداوند « عشق كامل خداوند و نمايان ساختن آن بر ديگران، خود و بر مبناي قرينۀ » استنتاج بهترين تبيين موجود « مي شود. افزون بر آن، موزر با شيوۀ تجربي و غيرگزاره اي مذكور، استدلالي را نيز براي معقوليت معرفتي باور به خدا تنظيم مي كند. بدين ترتيب، ديدگاه موزر رهيافتي وجودي و اخلاقي بنا مي نهد كه با وجود نقدهايي همچون شخصي بودن، نسبي بودن و عدم حجيت تجربه هاي ديني، مباني مغفول مانده اي را در حوزۀ خداشناسي احيا مي كند