استراتژي هاي غيرت ساز با آمريكا در گفتمان هاي سياست خارجي ايران بعد از انقلاب اسلامي

Strategies of “Otherness Making” of America in Discourses of Iran Foreign Policy after Islamic Revolution

وجود دگر يا دشمني به نام ايالات متحده امريكا يكي از متغيرهاي ثابت و معناساز حاكم بر سياست خارجي ايران پس از وقوع انقلاب اسلامي ايران تا كنون بوده است سايه اين غير برسر تصميات خارجي به قدري جدي است كه تقريبا كليه رويه ها و روندهاي ديپلماسي ايران پس از انقلاب اسلامي را تحت تاثير بل تحت الشعاع خود قرار داده است الگوهاي دوستي دشمني همگرايي واگرايي و ائتلاف و افتراق طراخي نمي شوند مگر با در نظر گرفتن اين غير مرزهاي ميان خودي غير خودي وطن پرست وطن فروش بومي بيگانه مقاوم سازش گر ترسيم و تحديد نمي شود مگر با در نظر گرفتن اين غير. هيچ مطالعه و پروژه اي و هيچ تدبير و تصميمي در دستگاه ديپلماسي جمهوري اسلامي ايران سامان و سازمان نمي يابد مگر آن كه ردپايي از اين غير را در سرزمين تحليلي خود داشته باشد فرضيه اصلي اين مقاله آن است كه ردپايي از اين غير را در سرزمين تحليلي خود داشته باشد فرضيه اصلي اين مقاله آن است كه غيريت آمريكا به عنوان فصل مشترك خرده گفتمان ها ي ظهور و بروز يافته پس از وقوع انقلاب اسلامي ايران توانسته به مثابه نقطه آجيدن خرده گفتمان هاي ثبوت يافته عمل كند و با وجود اختلافات روشي تاكتيكي آن ها در برخورد با اين غير به نوعي وحدت در عين كثرت را در هويت يابي گفتمان سياست خارجي جمهوري اسلامي به عنوان يك ابر گفتمان هژمونيك طرح ريزي نمايد

Presense of U.S.A as an “Other” or “Hostile” have been one of the permanent and identifier factor dominates over Iran foreign policy after Islamic revolution. Shadow of this other has been so serious that overshadowed almost all of process of Iran diplomacy in post revolution era.Patterns for deteminig of some dichotomies such as:friendship/hostility,intergration/fragmentation, coalition/disunion, would be designed just with consideration of this other.Bounders for own/other,patriot/disloyal, native/stranger, defiant/traitor, would not be drawned unless after consideration of this other. Not any study, project and decision in Iran diplomacy would be organized unless with the some conception of this other. The main hypothesis of article is to consider U.S otherness as the common concern and as “point de caption” of different discourses after Islamic revolution of Iran which has –although with different methods-led to a kind of unity in Iran foreign policy as a hegemonic discourse.