تحليل كثرت گرايي هنجاري در پرتو اصل چهاردهم قانون اساسي ج.ا.ا

An Analytical Study on Normative Pluralism with Regard to the Fourteenth Principle of Contitutional Law of IRI

از ويژگي هاي دين اسلام كه در قانون اساسي نيز بخشي از آن متبلور شده است، نحوه تعامل و رفتار با غير مسلمانان است. اصل چهاردهم قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران، دولت ج. ا.ا و مسلمانان را براساس آيه هشتم سوره ممتحنه موظف مي داند كه نسبت به افراد غير مسلمان با اخلاق حسنه و قسط و عدل اسلامي عمل نمايند و حقوق انساني آنان را رعايت كنند. اين اصل رويكرد اخلاقي جمهوري اسلامي را در برابر غير مسلمانان بيان مي دارد. اگرچه كثرت گرايان در ادله اثبات ديدگاه خود، مسئله حسن رفتار با پيروان همه اديان را مطرح مي كنند، تفاوت جدي بين مدعاي آنان و اين اصل از قانون اساسي وجود دارد. پلوراليسم هنجاري يا رفتاري پيش از ادعاي كثرت گرايان از سوي اسلام مطرح شده بود؛ اما نتيجه آن تن دادن به كثرت گرايي معرفتي و نجات شناختي نيست. در اين مقاله ضمن تحليل انتقادي از ديدگاه كثرت گرايان در اين حيطه، به تفاوت اساسي اصل چهارده قانون اساسي با نگره يادشده اشاره خواهيم كرد.

One Islamic teaching, partially reflected in IRI Constitutional Law, is the way of acting and behaving towards non-Muslims. The fourteenth principle of IRI Constitutional Law, on the eighth verse of chapter Mumtahana, has regarded good manner of behavior, justice in action and observing human rights towards non-Muslims and as a duty of IRI state and Muslims. This principle shows IRI`s moral manner of interaction towards non-Muslim. Though pluralists for proving their own view, speak of good manner of interaction towards all followers of religions, one may find a considerable distinction between theirs and this principle of IRI Constitutional Law. Such meaning of pluralism had been put forward in Islam; yet, it does not lead to epistemological and salvational pluralism. The paper has critsized pluralists` view in the field and described fundamental deference of that principle with the mentioned view.