راهبرد ايالات متحده در قبال جمهوري اسلامي ايران: از تغيير نظام تا تغيير رفتار (روايت اپوزيسيون فارسي زبان رسانه اي)

رفتار غرب و دستگاه ديپلماسي و تبليغاتي غرب در قبال جمهوري اسلامي نشان مي دهد كه ايالات متحده در برخورد با اين نظام سياسي، دست كم پنج راهبرد را پشت سر گذاشته اند: راهبرد اول تلاش براي جلوگيري از وقوع انقلاب در سالهاي منتهي به پيروزي آن در ايران است. راهبرد دوم، ارتباط گيري موثر با جريانات انقلابي موسوم به جريان معتدل در ماه هاي اوليه بعد از پيروزي (جريان ملي گرايي بازرگان) است. راهبرد سوم، تلاش براي تغيير قهري نظام انقلابي از طريق جنگ سخت است، راهبرد چهارم، تلاش براي تغيير نرم نظام اسلامي است. راهبرد پنجم، تمركز بر تغيير رفتار انقلابي ايران به جاي تغيير نظام سياسي است. راهبرد اخير، زماني ظهور و بروز مي يابد كه چهار راهبرد قبلي در كوتاه مدت، مجال عملياتي شدن نمي يابند. با اين وصف، پرسش اصلي مقاله آن است كه هدف نهايي آمريكا در برخورد با جمهوري اسلامي ايران، پيگيري عملي و موثر كدام راهبرد است: تغيير نظام يا تغيير رفتار؟ فرضيه اصلي مقاله، در چارچوب رويكرد منظومه اي لاكلاو و موف در تحليل گفتمان، آن است كه حتي در صورتي كه در رويكرد خوشبينانه تغيير رفتار را راهبرد آمريكايي ها مفروض بگيريم، اين تغيير رفتار به تغييراتي در نقطه كانوني گفتمان انقلاب اسلامي و شالوده شكني تدريجي آن به رغم حفظ سبك و سياق ظاهري آن به عنوان نظام سياسي جمهوري اسلامي ايران خواهد انجاميد و بنابراين تغيير واقعي رفتار جمهوري اسلامي لاجرم به عملي شدن سناريوي تغيير نظام نيز خواهد انجاميد.