نقد كتاب آتش پارسي؛ درنگي در روزگار، زندگي، و انديشۀ سعدي

A review of the book “Atash-e-Parsi” on the recognition of Sa’di

پژوهش دربارة پادشاه سخن، سعدي، كاري درخور ستايش و آفرين است و هرچه اين كار مفصل­تر، شادي برانگيزتر. كتاب آتش پارسي در شناخت زندگي و شعر اوست و ديدن همين نام لبخند شادي را بر لب­هاي خواننده مي‌نشاند، اما تأمل در اوراق كتاب و مطالعة جدي آن، درعين‌اين‌كه گاه خواننده را با نكته‌ سنجي­ ها و نكات تازه­اي روبه‌رو مي‌كند، اين احساس را آرام‌آرام تغيير مي­دهد؛ خوانندة منصف درمي‌يابد كه مسلماني شيعه كليات سعدي را به‌هم‌راه مجموعه ­اي از آثار تاريخي، ديني، عرفاني، ادبي، و اخلاقي پيش‌روي نهاده و با نقل بي­رويه از آن­ها كوشيده تا سعدي را مطابق باور خويش بشناساند. پايان مطالعة كتاب بار سنگين پرسش­هاي بسياري را بر دوش خواننده مي­گذارد: حجم‌گرايي، استنباط ‌هاي نادرست، تكرار، ارجاع بي­سروسامان، و ... خواننده را از نويسندة كتاب و ناشر محترم گله ­مند مي­كند كه چرا پاس خاطر ذهن و جيبش را نداشته و در تأليف و داوري كتاب دقت بيش‌تري به‌كار نبرده­اند.

Doing researches about the king of speech “sa’di” are highly respected and the greater they are the greater happiness they make. Atash-e-Parsi is one of these researches on Sa’di`s life and poem.Seeing Sa’di’s name in the first step, makes the reader smile but reading the book more seriously and thinking twice about its content, changes this early feeling little by little, besides revealing new points and facts.A fair reader will understand that the writer of the book, as a Shiite Muslim, has used the SA’DI Collected Works as well as a collection of other historic, religious, mystical, literary and other references to show a personality of Sa’di based on his own personal thoughts and believes. He has also tried to reconstruct the real life of the poet using his romantic Ghazals, which are each a product of a unique moment.As a result, reading this book, makes hundreds of questions in the readers` mind and totally confuse them. They mainly have complaints about the periphrasis, incorrect inference, repetition and the irregular references and wonder why the writer and the publisher did not care about their reader’s mind and pocket. Considering the fact that a professional publishing institute like Ettela’at is rightly expected to pay much more attention on judging books before publishing them