كاربرد و مقايسه توابع انتقالي بين‌المللي براي خاك‌هاي استان مازندران و آذربايجان شرقي

در اين مطالعه قابليت كاربرد 16 سري از توابع انتقالي ايجاد‌شده توسط محققان مختلف براي تخمين منحني مشخصه آب خاك [1](SWCC) 57 نمونه خاك از استان­هاي مازندران و آذربايجان شرقي مورد بررسي قرار گرفت. درصد رس، شن، سيلت، جرم مخصوص ظاهري و حقيقي، درصد كربن آلي و عمق نمونه‌برداري به‌عنوان پارامتر­هاي زوديافت و مقدار رطوبت در مكش­هاي مختلف و پارامتر­هاي مدل ون­گنوختن و بروكس و كوري به‌عنوان پارامترهاي ديريافت خاك در نظر گرفته شدند. مقادير اندازه­گيري‌شده و برآورد‌شده رطوبت در مكش­هاي مختلف با همديگر مقايسه و  توابع انتقالي توسط شاخص­هاي آماري ارزيابي گرديدند. نتايج نشان داد كه درصد رس، كربن آلي و جرم مخصوص ظاهري داراي همبستگي معني­داري با غالب ضرايب منحني‌هاي رطوبتي بودند.تابع كمپل و شيوزاوا كه تابع انتقالي پارامتريك با متغير­هاي ورودي درصد رس، شن و جرم مخصوص ظاهري بود با انتگرال جذر ميانگين مربعات خطا (IRMSE)[2]  و معيار اطلاعات آكايك[3] AIC)) به‌ترتيب (cm3cm3) 0676/0 و 3600 و تابع انتقالي پارامتريك ماير و جارويس  با متغير­هاي ورودي درصد شن، رس، سيلت، كربن آلي و جرم مخصوص ظاهري با IRMSE و AIC به‌ترتيب (cm3cm3) 2452/0 و1900 به‌ترتيب بهترين و بدترين نتايج تخمين رطوبت را در دامنه مكش صفر تا 15000 سانتي‌متر داشتند. نتايج اين پژوهش نشان داد كه مي‌توان از برخي توابع انتقالي بين‌المللي جهت تخمين رطوبت براي خاك­هاي ايران استفاده نمود.