ارائه مدل اثر سخت‌كوشي رواني بر كارآفريني فردي با تأكيد بر نقش ميانجي كارآمدي دروني (مطالعه موردي: معلمان ورزش استان گلستان)

هدف: هدف از اين پژوهش ارائه مدل اثر سخت كوشي رواني بر كارآفريني فردي با تأكيد بر نقش ميانجي كارآمدي دروني در معلمان ورزش استان گلستان بود. روش شناسي: اين پژوهش از نوع توصيفي-همبستگي بوده و مبتني بر مدلسازي معادلات ساختاري انجام شده‌است. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي معلمان ورزش استان گلستان بوده كه جمعيت آنان 650 نفر برآورد شد و جهت انتخاب نمونه از روش نمونه گيري در دسترس استفاده شد. طبق مدلسازي معادلات ساختاري تعداد 480 نفر به عنوان نمونه در نظر گرفته شد. ابزار جمع‌آوري اطلاعات شامل پرسشنامه‌ هاي استاندارد و تعديل شده سخت كوشي رواني افسانه ‌پورك و همكاران (1393)، كارآفريني فردي كردنائيج (1386) و كارآمدي دروني اصغر نژاد و همكاران (1385) بوده‌ است. روايي صوري و محتوايي پرسش نامه ها توسط نه نفر از اساتيد مديريت ورزشي تاييد شد . پايايي پرسش نامه‌ها نيز توسط آزمون آلفاي كرونباخ و پايايي تركيبي مورد بررسي قرار گرفت و تاييد شد. آزمون سوالات پژوهش و برازش مدل مفروض آن توسط نرم‌افزار SMARTPLS انجام گرديد. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد سخت كوشي‌ رواني به صورت معني داري كارآمدي دروني (0.332=β) و كارآفريني فردي (0.284=β) معلمان ورزش را افزايش مي‌دهد. همچنين كارآمدي دروني نيز با وزن رگرسيوني (0.573=β) كارآفريني فردي معلمان ورزش را ارتقاء ميدهد. نتيجه‌گيري: ورزش در نظام آموزش و پرورش نيازمند منابع انساني كارآفريني است كه عليرغم برخي محدوديت‌هاي سازماني، مالي، مادي بتوانند با جذب منابع حاميان مالي و معنوي‌، استعدادهاي ورزشي مدارس را شناسايي نموده و پرورش دهند.در اين تحقيق نشان داده شد كه منابع انساني كارآفرين نيازمند فاكتورهاي سخت كوشي رواني و خودكارآمدي دروني هستند تا در مواجهه با چالش ها، ضمن كنترل موقعيت هاي پيش رو، آنها را به فرصت تبديل كنند.