بررسي رابطه چرخش زباني با انديشه انتقادي هابرماس و كاربست آن در نهاد حوزه عموميِ ايراني

The association between linguistic turn and Habermas’s critical thoughts: Its application to Iranian public sphere

هابرماس از متفكران نظريه انتقادي مشهور به بازسازي نظريه سياسي ماركسيستي با الزامات شرايط نو پديد است. در اين تحقيق پژوهشگران تلاش دارند ضمن اشاره اجمالي به مباني معرفتي او، جايگاهي را كه زبان در فرايند شكل­ گيري حوزه عمومي و تعميق كنش ارتباطي دارد تبيين كرده به اين پرسش اساسي پاسخ دهند كه كار ويژه زبان ، ديالوگ و ارتباط زباني در فضاي حاكم بر انديشه ورزي هابرماس به ويژه در شكل گيري حوزه عمومي چيست؟ و چگونه مي­توان با كاربست اين نحله فكري مشكلات داخلي از جمله شكاف­ هاي ملت / ملت، دولت/ ملت و دولت / دولت و به ويژه نقش نهادهاي حوزه عمومي در عرصه سياست را مديريت نمود؟ اين پژوهش كه از الزامات نظريه هنجاري-انتقاديِ مكتب فرانكفورت به عنوان چارچوب نظري بهره برده ­است، در بخش دوم مقاله مي­ كوشد امكان كاربست اين نظريه را در نهادينه كردن حوزه عمومي ايراني مورد بررسي قرار دهد. مقاله حاضر از روش توصيفي – تحليلي در بررسي متون هابرماس برخي راهكارها جهت پيش گيري از واگرايي ملي در ايران را با تقويت حوزه عمومي و ارتقاء انسجام داخلي ارائه نمايد.

Habermas is well-known by his critical theory entitled a revision on Marxist political theory. On the basis of this theory, this paper tends to explain the place of language in the formation of public sphere and in the enhansment of communicative action. This study deals with this key research question: how is the theory of Habermas associated with language, dialogue and linguistic communication, particularly in the formation of public sphere? Furthermore, this study examine the application of this theory in establishing the public sphere in Iran. Methodologically, this study employs descriptive – analytical method. Finally, on the basis of the theoretical model developed by Habermas, this study presents suggestions in order to avoid national divergence in Iran through sterngthening public sphere and promoting internal solidarity.