نقدي بر كتاب بين‌النهرين و ايران در دوران هخامنشي

Book Review: Mesopotamia and Iran in the Persian Period

دورة هخامنشي يكي از مهم‌ترين ادوار تاريخي ايران به‌شمار مي‌رود. در اين دوره كوروش و جانشينانش بزرگ‌ترين دولت متمركز آن دوران را پديد آوردند كه باوجود تنوع بسيار آن ازنظر فرهنگي و قومي با نظام اداري بسيار پيشرفته‌اي مديريت مي‌شد. هخامنشيان با سياست تساهل و تسامح توانستند تمامي نواحي را با خود هم‌راه كنند و ضمن اجازة حفظ هنر و فرهنگ بومي آن‌ها، هنر و فرهنگ خود را نيز وارد كنند. اين امپراتوري مدلي موفق از حكومتي چندمليتي بود كه بين‌النهرين، مصر، قفقاز، آسياي صغير، و آسياي مركزي را در بر مي‌گرفت. كتاب بين‌النهرين و ايران در دوران هخامنشي گزارشي است از سمينار يادوارة ولاديمير لوكونين كه در سال 1997 م به‌چاپ رسيد. ترجمة فارسي اين كتاب را سازمان مطالعه و تدوين كتب علوم انساني دانشگاه‌ها در سال 1389 منتشر كرد. اگرچه كتاب مذكور به‌طور كلي مجموعه اطلاعات ارزش‌مندي دربارة دورة هخامنشي ارائه مي‌دهد، همانند هر اثر علمي ديگري كاستي‌هايي دارد كه در اين مقاله بدان‌ها پرداخته مي‌شود. در يك جمع‌بندي كلي نقطه ضعف اصلي اين كتاب را مي‌توان عدم انسجام و عدم ارتباط محتواي برخي از قسمت‌هاي كتاب با عنوان آن دانست.

The Achaemenid period is one of the most important historical periods in Iran. During this period, Cyrus the Great and his Successors created the largest centralized state of that era, which, despite its great cultural and ethnic diversity, was managed with a very advanced administrative system. Achaemenian commanded their vast territory within their empire centers in Pasargadae, Susa and Persepolis and with the policy of the tolerance, they were able to united all these areas together and by allowing the subsidiary nations to preserve their artistic and native culture, Achaemenian imported their own art and culture to these areas too. This empire was a successful model of a multinational government which included Mesopotamia, Egypt, Caucasus, Asia Minor and Central Asia and the administrative and artistic structure of the Achaemenian in each of these areas can be explored separately.The book of Mesopotamia and Iran in the Persian Period (Proceeding of a Seminar in memory of Vladimir G.Lukonin) was published in 1997. The translation of this book to Farsi has been published by the Organization for Researching and Composing University Textbooks in the Humanities (SAMT) in 1389. Although this book includes valuable information about the Achaemenid period in general, but as any other scientific work, there are some shortcomings in this book that are considered in this article. In a general conclusion, the main drawback of this book is the lack of coherence and the lack of relevance of the content of some parts of the book with its title