نقش تعديل كننده سبك هاي مقابله اي در رابطۀ بين سبك هاي دلبستگي با وسواس مرگ سالمندان

هدف پژوهش حاضر تعيين نقش تعديل كننده سبك هاي مقابله اي در رابطۀ بين سبكهاي دلبستگي با وسواس مرگ در سالمندان بود. جامعۀ آماري در اين پژوهش شامل سالمندان ساكن شهرستان نورآباد ممسني بود. تعداد گروه نمونۀ پژوهش حاضر 326 نفر ( 185 مرد، 141 زن) بودند كه به روش در دسترس انتخابشدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامۀ سبك دلبستگي بزرگسالان (هازن و شيور، 1987 )، پرسشنامۀ سبكهاي مقابله اي (پارك، 2007 ) و مقياس وسواسمرگ (عبدالخالق، 1998 ) بود. داده هاي به دست آمده با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون مورد تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه سبك دلبستگي ايمن و سبك مقابله اي كارآمد با وسواس مرگ رابطۀ منفي معنادار و سبك هاي دلبستگي ناايمن و سبك مقابله اي ناكارآمد با وسواس مرگ رابطۀ مثبت معناداري داشت و سبك مقابلهاي كارآمد پيش بيني كننده كاهش وسواس مرگ بود. همچنين، نتايج نشان داد كه سبك مقابله اي كارآمد در رابطۀ بين سبك هاي دلبستگي با وسواس مرگ نقش تعديلكننده دارد. بنابراين، ميتوان نتيجه گرفت افزايش مقابله كارآمد، موجب ضعيفتر شدن رابطۀ سبك هاي دلبستگي ناايمن با وسواس مرگ ميشود.