بررسي علل تحير در ابتداي عصر غيبت و تمهيدات امام دوازدهم(عج) براي مقابله با آن

مسئله حيرت به عنوان يكي از مؤلفه‌هاي عصر غيبت، به‌ويژه در ابتداي غيبت صغري در روايات طرح شده است. اين واژه در روايات، داراي مشخصه‌هايي چون گرويدن به آراي باطل، عدم پيروي از امام، ناتواني در پاسخ به پرسش‌ها و... مي‌باشد. مطالعه اسناد روايي و تاريخي نشان مي‌دهد عواملي چون انشعابات فرق، ضرورت مخفي بودن تولد امام از قدرت حاكم و ادعاي كذب برخي امينان در ايجاد تحير در ابتداي عصر غيبت مؤثر بوده است. اما در راستاي رفع اين تحير افزون بر تلاش‌ها و تمهيدات معصومين پيش از عصر غيبت، كه بيشتر ناظر بر وجه اثبات حق از قبيل تبارشناسي، وصف‌شناسي، اعجاز و پيش‌گويي بوده است؛ در سنت امام دوازدهم، نيز به طور خاص تمهيدات و اقدامات بازدارنده‌اي مانند لعن، خلع از وكالت، معرفي معتمدين به عنوان علامت صدق سخن و توقيعات مشاهده مي‌شود. اين مقاله به صورت كتابخانه‌اي و با هدف توصيف و تحليل به مسئله تحير مي‌پردازد.