نقش باورداشت مهدويت در نفي پوچي و تغيير نگرش به زندگي

مسئله بي‌معنايي زندگي و پوچ‌انگاري آن در سده اخير در جوامع انساني و به خصوص در مغرب‌زمين از سوي متفكراني مطرح شده و درصدد تبيين فلسفي و ارائه استدلال براي هيچ‌انگاري و نفي اميد به زندگي و آينده روشن براي بشريت برآمده‌اند. قائلان به پوچي مسائلي چون رنج و مصيبت در زندگي، مرگ و آينده مبهم بعد از مرگ را به عنوان چالش‌هاي جدي بر معناداري زندگي مي‌دانند و نهايتاً با توجه به اين‌كه نمي‌توانند، ترسيمي از آينده حيات بشر داشته باشند، زندگي اين‌جهاني را يا با خوشي زودگذر مي‌پذيرند و براي موجه بودن آن نظريه‌پردازي مي‌كنند؛ يا اين‌كه راهكار خودكشي را براي رهايي از رنج‌ها و مصيبت‌هاي پيش‌روي انسان‌ها طرح مي‌نمايند. قائلان به معنادار بودن زندگي در مقابل رويكرد هيچ‌انگاري، استدلال‌هاي متعددي را ارائه مي‌كنند. اما همه اين ديدگاه‌ها از رويكرد يكساني طرف‌داري نمي‌كنند. يكي از اين رويكردها كه اديان الهي از آن دفاع مي‌نمايند، نظريه فراطبيعت‌گرايي است. انديشه مهدويت ضمن پذيرش فراطبيعت‌گرايي در حوزه معناداري زندگي، ارتباط انسان با وحي، غيب و ملكوت هستي را از مسير امامت امكان‌پذير مي‌داند. در دوران غيبت امام معصوم از اين اعتقاد با عنوان باورداشت مهدويت يا انديشه انتظار ياد مي‌شود. پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير باور و كاركرد مهدويت در تغيير نگرش به جهان و زندگي، به تحليل انتقادي قائلان به پوچي و هيچ‌انگاري مي‌پردازد. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه اگرچه ديدگاه‌هاي مختلف در حوزه معناي زندگي توانسته‌اند، در نفي پوچي، مسئله اميد به زندگي را به بشر ارائه كنند، اما ميزان تأثير باور به مهدويت و مسئله انتظار منجي موعود، از كارآمدي بيشتر و معنويت‌بخشي افزون‌تري از ديدگاه‌هاي رقيب و بديل برخوردار است.