آموزه‌هاي مهدوي در تفسير تطبيقي آيه 33 سوره توبه با تأكيد بر آراء تفسيري سُدِّي

يكي از محورهاي مشترك آموزه‌هاي مهدوي مبتني بر آيه 33 سوره توبه، مسئله اتمام نور الهي و غلبه دين اسلام بر ساير اديان است كه انديشمندان و فرزانگان شيعه و سني در تفسير آن اشتراكاتي دارند. اكثر مفسران شيعه و اهل‌سنت معتقدند منظور از لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ ، غلبه خارجي و فعلي است كه تاكنون محقق نشده است. عمدۀ تفاسير شيعه با استناد به روايات، به ظهور مهدي اشاره نموده و سيطره دين حق را به عصر ظهور اختصاص مي‌دهند. سدّي كه از تابعان است، در تفسير آيه مذكور، رأيي شبيه تفاسير شيعي دارد و بسياري از تفاسير اهل‌سنت كه چنين ديدگاهي را موّجه دانسته‌اند، از طريق سدي اين مطلب را گزارش كرده‌اند. اهل فن در شيعه يا سني بودن سدي كبير اختلاف‌نظر دارند. از اين رو و با توجه به جايگاه علمي، تقدم تاريخي و ويژگي‌هاي ديگري كه سدّي دارد، تبيين ديدگاه اين مفسر تابعي اهميت به سزايي در تقريب انديشه مهدويت ميان مذاهب اسلامي دارد. لذا نوشتار پيش رو تلاش دارد با روش توصيفي _ تحليلي، ضمن تبيين كيستي سدّي، تفسير تطبيقي آيه 33 سوره توبه را با محوريت آراء وي بررسد و از اين رهگذر گامي در همگرايي و تقريب مباني اعتقادي فريقين در عرصه مهدويت بردارد. با كاربست روش تفسير قرآن با قرآن و دقت در معناشناسي اتمام و چرايي كاربست آن، خواهيم دانست همان‌گونه كه نعمت در آيه اكمال به معناي ولايت الله و اتمام آن به ولايت رسول الله است، مراد از نور الهي ولايت الله و اتمام آن به برپايي حكومت الهي در سرتاسر گيتي است كه با غلبه دين اسلام بر ساير اديان در زمان ظهور حضرت مهدي به وقوع مي‌پيوندد.