«انتظار مطلوب»، رهاورد تعامل عقل و احساس؛ نقدي بر رويكرد احساسي در مسئله مهدويت

مسئله مهدويت كه در انتظار متجلي شده به‌عنوان يكي از آموزه‌هاي اصيل اسلامي در معرض آسيب‌هايي از جمله آسيب‌هاي معرفتي، فرهنگي و اجتماعي است. يكي از اين آسيب‌ها غلبه يكي از دو عنصر عقل و احساس _ به‌ويژه احساسات _ در اين زمينه است؛ رويكرد احساسي در مسئله مهدويت و انتظار، منجر به بي‌توجهي به عمق اين آموزه اصيل و تحريف حقيقت انتظار خواهد شد. رويكرد احساسي محض، مسئله انتظار را خلاصه در يك نوع ظاهر گرايي و گرفتار آمدن در دام خرافات، روياپردازي و مسئوليت‌گريزي مي‌سازد و فرد و جامعه را از دريافت پايم اصيل مهدويت كه توام با اخلاق، معرفت اصيل و يك نوع عمل‌گرايي دين‌مدارانه است دور مي‌سازد. در اين مقاله با بررسي نقش تعاملي عقل و احساس در فهم، توصيف، تحليل، تبليغ و در نهايت پاي‌بندي عملي به اين آموزه برخي از آسيب‌هاي موجود در اين زمينه را مورد توجه قرار خواهيم داد. اين آسيب‌ها در نوع ديدگاه‌ها در تفسير منابع و آموزه‌هاي معرفتي از مسئله مهدويت، در مسئوليت‌شناسي افراد در جامعه منتظر و نوع عملكرد آ‌ن‌ها را نشان مي‌دهد. غلبه احساسات و عدم توجه به رويكرد تعاملي عقل و احساس زمينه بسياري از تحريفات، كج‌فهمي‌ها و اقدامات نامناسب در جامعه ديني است كه در هفت محورد در اين مقاله ارائه شده است.