توحيدگرايي؛ ره‌آورد ديني عصر ظهور

عدالت‌گستري مهدوى به عنوان ارزشمندترين ره‌آورد عصر ظهور، است. يكى از راه‌هاى درك اين تعبير و شناخت ابعاد و عمق آن، بررسى همه‌جانبه از تعبير «ظلم بشرى» پيش از ظهور است؛ زيرا تعابير «عدالت» و «قسط» با «ظلم» و «جور» جايگزين يكديگرند. مقوله «ظلم» در مصادر فريقين به سه نوع تقسيم شده است؛ ظلم نابخشودنى، ظلم غير واگذاشتنى و ظلم بخشودنى. چون در ماهيت اين سه نوع ظلم درنگ كنيم ريشۀ همۀ آن‌ها را در شرك خفي و جلي انسان با غفلت او از يكتاپرستي مي‌يابيم، پس عدالت بعد از ظهور، نقطه مقابل شرك، در توحيد شناسي و توحيدگرايي است. عصر ظهور، عصر تجلي حقيقت توحيد و ظهور حقيقت در عالم است و آيندۀ بشريت دين‌داري خواهد بود و زمين از آن بندگان صالح خداست. از راه‌هاي رسيدن به توحيد در روايات، معرفت امام است. اين مقاله به دنبال بررسي چگونگي رسيدن انسان‌ها به معرفت توحيدي از رهگذر معرفت امام در عصر ظهور است و به اين نتيجه مي‌رسد كه معرفت امام به معرفت توحيدي هم طريقيت دارد و هم موضوعيت. هر چند در عصر غيبت رسيدن به اين معرفت امكان دارد؛ ولي در عصر ظهور كه عصر غالب آمدن دين ولايي بر جهان هستي است، با حضور امام تحقق مي‌يابد و كل بشر به سهم خود به معرفت توحيدي نائل مي‌آيد و امام با سيره گفتاري و سيرۀ ولايي خود باعث معرفت توحيدي مي‌شود.