زبان اخلاق و نقش آن در جهاني ‌شدن حكومت مهدوي

زبان اخلاق كه امري همگاني، فطري و مطلوب همۀ جوامع است پاي اخلاق جهاني را به ميان آورد. مراد از اخلاق جهاني، مجموعه‎اي از اصول مشترك مورد اتفاق اديان، فرهنگ‎ها، شهود عام، عقلانيت جمعي و انتظارات همگاني است. موافقان اين نظريه‎ با ارائه چنين ديدگاهي سعي داشته‎اند جوامع را به سمت يك زيست اخلاقي سوق دهند. تمام تلاش اين افراد در جهت هم‎گرايي پيش مي‎رفت ولي متأسفانه اين نظريه كارآيي چنداني نداشت. حال با اين وجود آيا باز انتظار دست‎يابي به يك اجماع و وفاق اخلاقي با وجود اختلافات موجود رهيافتي واقعي خواهد بود؟ اديان الهي چنين وعده‎اي را به ارمغان آورده‎اند و دين اسلام به‎ويژه تشيع، راه را براي تحقق چنين وعده‎اي هموار ساخته است. وعده‎اي كه در آن اخلاق جهاني شده و از وراي آن، جهاني اخلاقي تحقق خواهد يافت. مسئله اين مقاله واكاوي چنين مسئله‎اي در پرتو آموزه‎ها و معارف تشيع در باب ظهور منجي و گسترش اخلاق جهاني است. بر اين اساس جهاني كه در زمان ظهور تصوير شده است، عاري از هرگونه نقص و اختلاف خواهد بود. آن‌چه جهاني‌شدن مرهون آن است، زبان اخلاق است كه امام با بهره‎مندي از آن، جان تشنه مردمان را بدان سرازير مي‎سازد و اين ابزار و روش آئيني است كه حكومت مهدوي را مي‎گستراند. دليل فطرت، خرد، و سيره نبوي در تشكيل حكومت الهي، بر اين امر صحه گذاشته است.