عوامل مؤثر بر بيكاري تكنولوژيكي و دلالت‌هاي آن براي چشم‌انداز اقتصاد كلان ايران

طي دهه هاي اخير، تغييرات تكنولوژي گسترده و قابل‌توجهي در كشورهاي، جهان به وقوع پيوسته است. كشورهاي درحال‌توسعه، ازجمله ايران نيز همگام با پيشرفت هاي تكنولوژيكي در جهان، البته با چند دوره تأخير، شاهد گسترش تكنولوژي در بخش هاي مختلف اقتصادي كشور بوده اند. با وجود مزايا و منافع مختلفي كه پيشرفت تكنولوژي بر اقتصاد دارد، اثرات آن بر نرخ بيكاري، آشكار نيست. از يك‌طرف، پيشرفت تكنولوژي منجر به خلق و ايجاد مشاغل جديد شده و از طرف ديگر، برخي مشاغل قديمي را از بين مي برد. اختراع ماشين آلات و تجهيزات جديد، نياز به نيروي كار در برخي از بخش ها را كاهش داد؛ چرا كه اين ابزارها و تجهيزات با سرعت و بازدهي بيشتري، كار و فعاليت مذبور را انجام مي دهند. اگر پيشرفت هاي تكنولوژي با ساختار بازار كار متناسب باشد و مبتني بر نيازهاي فعاليت هاي اقتصادي كشور باشد، مي تواند بيكاري در كشور را كاهش دهد. از طرف ديگر، درصورتي‌كه گسترش تكنولوژي و فن آوري با نيازها و ساختار اقتصادي كشور متناسب نباشد، مي تواند اثر منفي بر اشتغال داشته باشد. بر همين اساس، در اين مطالعه اثرات پيشرفت تكنولوژي بر نرخ بيكاري در كشور ايران با استفاده از داده هاي سري زماني طي دوره 1353 1395 مورد ارزيابي و مطالعه قرا ر گرفته است. به‌منظور برآورد الگوهاي پژوهش، از روش اقتصادسنجي ARDL استفاده شده است. شواهد تجربي حاصل از برآورد مدل هاي پژوهش، نشان داد كه پيشرفت هاي تكنولوژيكي در اقتصاد ايران، منجر به افزايش نرخ بيكاري شده است؛ چراكه ساختارهاي اقتصادي كشور متناسب با پيشرفت هاي تكنولوژيكي، نبوده است.