ارتباط وضعيت محل زندگي و فعاليت‌بدني: نقش ميانجي‌گري عوامل روانشناختي اجتماعي

هدف پژوهش حاضر، بررسي رابطه وضعيت محل‌زندگي با فعاليت بدني و ميانجي‌گري عوامل روان‌شناختي اجتماعي بود. روش پژوهش از نوع پژوهش هاي همبستگي و كاربردي بود. نمونه آماري پژوهش، 370 نفر از افراد مراجعه‌كننده به پارك هاي سطح شهر اهواز براي انجام فعاليت بدني بود كه به‌ روش تصادفي انتخاب شدند. ابزار اندازه‌گيري پرسش‌نامه پژوهشگرساخته بود كه در دو بخش وضعيت محل زندگي و عوامل روان‌شناختياجتماعي تنظيم شد. داده هاي پژوهش با استفاده از پي.ال.اس. تجزيه‌ و تحليل شدند. نتايج پژوهش نشان داد كه علاوه‌ بر رابطه مستقيم وضعيت محل‌زندگي و عوامل روان‌شناختي اجتماعي با فعاليت بدني شهروندان اهوازي، نقش ميانجي‌گري عوامل روان‌شناختياجتماعي نيز مشاهده شده است؛ بنابراين، اگر امكان تغيير شاخص هاي مرتبط با محل‌زندگي افراد مانند هم‌جواري وجود نداشته باشد، با تقويت عوامل روان‌شناختي اجتماعي از طريق آگاهي شهروندان از فوايد چند گانه فعاليت‌بدني و فعاليت هاي تفريحي، مي توان موانع محيطي فعاليت‌بدني را كاهش داد.