شناسايي موانع توسعه مديريتي فوتبال زنان در ايران

هدف: اين تحقيق با هدف بررسي موانع مديريتي توسعه فوتبال قهرماني زنان در ايران انجام شده است. روش‌شناسي: روش تحقيق از نوع توصيفي پيمايشي است و به صورت ميداني انجام شد. ابزار اندازه­گيري تحقيق، پرسشنامه 9 عاملي توسعه ورزش قهرماني دي­بوسچر (2006) بود، كه با مصاحبه و مباني تحقيق توسعه پيدا كرد. جامعه آماري در بخش مصاحبه، مربيان تيم ملي فوتبال بانوان ايران در رده‏هاي مختلف سني، بازيكنان ملي و داوران خبره زن بودند كه به صورت هدفمند انتخاب شدند و تا رسيدن به حد اشباء مصاحبه انجام گرفت. در بخش كمي نيز جامعه آماري شامل مربيان (22 نفر)، سرپرستان (22 نفر) و داوران (22 نفر) و بازيكنان ليگ برتر فوتبال بانوان (150 نفر) مي­باشند. روش نمونه‌گيري در بخش داوران، سرپرستان و مربيان به صورت تمام‏شمار و برابر با جامعه آماري و در بخش بازيكنان از نوع هدفمند بوده است كه بر اساس جدول مورگان، نمونه آماري انتخاب شدند. در مجموع 152 نفر به عنوان نمونه آماري اين تحقيق انتخاب شدند. در نهايت اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS 22 و بهره­گيري از آزمون‏هاي آماري كلموگرافاسميرنف، فريدمن و تحليل عاملي با نرم­افزار AMOS 21 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه از بين نه مولفه سطوح مديريتي، بعد اماكن و تسهيلات ورزشي با بار عاملي 895/0، بيشترين و بعد حمايت مالي با بار عاملي 464/0، كمترين موانع توسعه فوتبال قهرماني زنان در ايران را تشكيل داده‌اند. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج تحقيق حاضر، عامل اماكن و تسهيلات ورزشي به عنوان مهم­ترين مانع مديريتي توسعه فوتبال قهرماني زنان در ايران شناسايي شد. از آنجايي كه ورزش زنان در ابتداي مسير توسعه خود قرار دارد، در شرايط فعلي نياز به توسعه­ي اماكن و تجهيزات ورزشي مي­باشد.