بررسي تاثير كيفيت زندگي زناشويي بر قصد فرزندآوري

A Study on the Effects of the Quality of Marital Life on the Childbearing Intention

اين مقاله با هدف بررسي تاثير كيفيت زندگي زناشويي بر قصد فرزندآوري، به تاثير كيفيت زندگي زناشويي بر تعداد فرزندان قصد شده و همچنين قصد داشتن فرزند (ديگر) پرداخته است. جامعه آماري اين پيمايش مقطعي، زنان و مردان متاهل شهر تهران بوده و 1232 نمونه كه زن در خانواده آن‌ها زير 49 سال و بارور بوده، به شيوه خوشه‌اي چند مرحله‌اي انتخاب شده است. نتايج تحقيق نشان داده در تحليل دو متغيره، تعداد فرزندان قصد شده در افرادي كه كيفيت زندگي زناشويي پايين‌تري دارند، كمتر است وليكن اين يافته در مدل چند متغيره رگرسيون پواسن معنادار نبوده است. مدل‌هاي رگرسيون اسمي دو وجهي لجستيك نيز نشان داده‌اند، بعد مثبت كيفيت زندگي زناشويي در افراد بدون فرزند و در افراد تك‌ فرزند بر قصد داشتن فرزند (ديگر) اثر معنادار داشته و در افراد با دو فرزند و بيشتر تاثير معناداري نداشته است. به تعبير ديگر كيفيت زندگي زناشويي بالاتر، در خروج از بي‌فرزندي و تك‌فرزندي اثرگذار است. نتايج تحقيق تاييد كننده تئوري‌هاي تاثير مثبت كيفيت زندگي زناشويي بر قصد فرزندآوري بوده و افراد متاهل در شهر تهران از فرزندآوري به عنوان استراتژي براي بهبود زندگي زناشويي استفاده نمي‌كنند.

This study focuses on the effects of the quality of marital life on the childbearing intention. The discussion of this paper is based on the results of a survey conducted in Tehran City. The survey includes 1232 married men and women under 49 years old who have been selected on the basis of multi-stage cluster sampling method. According to the preliminary results of this study, the childbearing desire is affected by the quality of marital life: the lower the latter, the higher the former. However, this preliminary result is not supported by multivariate analyses of this study. In addition, the results of logistic regression analyses indicate that the effect of the quality of marital life on individuals’ childbearing intention depends on their current status in terms of the number of children they already have. This means that a higher quality of marital life can lead to greater childbearing intention only amongst those who have no or one child, whereas it does not have any significant effect on childbearing intention of those who already have two or more children.