مباني انسان‌شناختي روش تربيتي قرآن و حديث در بعد اجتماعي

به‌طور‌كلي، چگونگي رفتار در هر سبكي از تربيت، بر جهان‌بيني حاكم بر آن سبك و نوع نگاه به انسان، مبتني است و بدون شناخت انسان، شناخت خدا، هستي و چگونگي رفتار انسان در جامعه تبيين نخواهد شد. ازاين‌رو، اين پژوهش به شيوه‌ي توصيفي_ تحليلي و به روش كتابخانه‌اي، به بررسي اين موضوع از ديدگاه قرآن و حديث مي پردازد. از نظر انسان‌شناسي اسلامي، انسان موجودي دو بعدي(مادي و روحاني)، داراي اختيار، مسئول، الهي و فطرت‌محور، برخوردار از عقل، حقيقت‌گرا و زيبا‌گراست؛ بدين صورت‌كه انسان در حوزه تربيت اجتماعي با واكنش مسئولانه نسبت به پديده‌هاي پيرامون خويش، با تكيه بر الهي بودن، پيروي از وحي، مراجعه به فطرت، به كارگيري عقل و با بهره‌گيري از اراده، اختيار و حاكميت عقل بر احساس و جهت دادن فطرت زيبايي‌گرايي، مي‌تواند به هدف خود؛ يعني رشد اخلاقي و انساني و سعادت دنيا و آخرت دست يابد. از‌اين‌رو، انسان كامل و توسعه‌يافته، همان انساني است، كه با حركت بر محور انسانيت و اصول فطرت، تكامل مي‌يابد و با ياري جستن از سه منبع عقل، وحي و تجربه، راه تعميق و گسترش اصول انساني را، در عرصه هاي حيات خود باز مي‌كند.