خودانگيزشي و عوامل موثر در آن از ديدگاه قرآن و نهج البلاغه

خودانگيزشي، نيرويي اكتسابي است كه انسان با دستيابي به آن، بدون اثرپذيري از چالشها يا مشوقهاي بيروني، مي تواند خود را به انجام يا اجتناب از كاري مكلف كند. قرآن و نهج البلاغه، دستيابي به چنين نيروي عظيمي را براي رسيدن انسان به كمالي كه خداوند براي او در نظر گرفته است، ضروري مي دانند و راهكارهاي عملي اي براي رسيدن به خودانگيزشي بيان كرده اند كه هريك مي تواند عامل ايجاد يا تقويت خودانگيزشي در انسان باشد. اولين عامل، اعتقاد به حبّ خداوند نسبت به مخلوقات است كه توجه به تجليّات آن، انسان را در اين مسير ياري مي دهد. عامل دوم، هدفمندي است كه در ايجاد و دوام خودانگيزشي نقش اساسي دارد. عامل سوم، تربيت نفس بعنوان عاملي موثر در كنترل خواستهاي نفساني به منظور رسيدن به خودانگيزشي است. عامل چهارم، داشتن نگرش پندپذير و عبرت آموز در زندگي و آخرين عامل، الگوپذيري مناسب در راستاي هدف اصلي زندگي است. در اين مقاله سعي شده بر اساس آيات و روايات و با تاكيد بر سخنان امام علي(ع) در نهج البلاغه، اين عوامل، شناسايي و تجزيه تحليل شوند.